Afbeelding
Foto Rinus van Denderen
Column

Niets is vanzelfsprekend, we genieten van het genieten

12 juni 2020 om 08:43 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

Ik nam nog een slok en ademde het moment van genot diep in. Heel even vergat ik de wereld om mij heen. Wat was het fijn om na al die maanden eindelijk weer eens op het terras te zitten. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik de werkelijkheid, een plastic zeil naast me, die me afzonderde van het tafeltje naast mij. Een zeil die de spatten van anderen moest opvangen. Hoe vaak ik er ook realistisch over nadacht, ik kon me er nog steeds niets bij voorstellen. Wie gaat er, met het besef dat er nu is, nog hoestend en ziek op een terras zitten? En hoe groot is de kans dat degene in de buitenlucht, als hij dan toch echt gaat hoesten, mij, zittend aan een andere tafel, besmet? 

Vooraf hadden we al vragen moeten beantwoorden; of we ziek waren geweest of nu klachten hadden. Nee, aan de ondernemers ligt het niet. Alle hulde voor hen! Zij zijn degene die alles doen zodat ze open mogen en geen boete krijgen. Ze doen, net als veel andere ondernemers, alles om zich in deze tijd staande te houden.

Ondanks dat de wereld langzaam wat open gaat is het nog steeds zo beperkt. Voor de één nog veel meer dan voor de ander. Weliswaar zat ik er alleen met mijn man, mijn rots, degene waar ik de laatste, meest vreemde, maanden in mijn leven tegen aan ‘mocht’ leunen. Natuurlijk had ik ook graag weer eens met mijn vriendinnengroep op dit terras gezeten. Hoe hadden zij deze afgelopen maanden ervaren? Hadden ze ook wat kilootjes erbij gekregen?

Voor nu proosten we samen: ,,Proost schat, op de deuren die opengaan!”

Ondanks de vreemde situatie genoten we. We hadden een geheel eigen plekje, het gaf een soort veilige gezelligheid. Geen gezelligheid van opgenomen worden in het geheel van terrasgangers maar die van ons eigen kleine wereldje.

Later die week gingen we nog een hapje eten in Hoogland. Juist als iets niet vanzelfsprekend is geniet je intenser, geniet je zelfs van het genieten. Het eten was heerlijk, lekkerder dan voorheen. Iedereen was nog aardiger, zo leek het.

Laat ik eerlijk zijn, een paar dagen later was het weer zover, we haalden een ‘kapsalon’ in het winkelcentrum in Nieuwland. Ontzettend lieve mensen, we kletsten even. Ze gaf me aan dat ze het financieel erg moeilijk hadden en bedankten me extra voor de steun.

Tjee, ik zie om me heen lege winkels, ik hoor over faillissementen, steeds meer mensen gaan naar de voedselbank. Pff, deze tijd heeft zoveel meer gevolgen dan we hadden in kunnen schatten. Een baan, een vakantie, een knuffel, niets is (meer) vanzelfsprekend.

Waar de een blij is en meer vrijheid voelt, voelt de ander zich nog zwaar tekortgedaan. Mijn kinderen mogen weer naar school, in het verpleegtehuis is er nog vaak amper wat mogelijk.

Mijn zoon werd deze week 10 jaar, hij is nu een tiener, wat een feest! We kopen taart bij de Hema. We halen slingers, blazen ballonnen op. We nodigen opa en oma uit, op afstand in de tuin. We maken hartjes richting elkaar. We genieten in het zonnetje van de koffie met een roze tompoes.

Ook dat is niet meer zo vanzelfsprekend.

Bianca van der Linden-Snel.


BDU Media

Bart Belterman
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie