Wat gaan we doen?

,,Mam, wat gaan we doen deze vakantie?” ,,Jongens, ik weet het niet, we kunnen nog steeds niets.” ,,Als de corona eindelijk een keer weg is mama, dan wil ik zwemmen, naar de bios, een slaapfeestje geven met vrienden.. dat ik dit ooit zou zeggen… ik wil ook wel weer normaal naar school en met al mijn vrienden in de kantine zitten.”

,,Ja jongens, ik snap het. Eerst geven we een groot feest waarbij we iedereen heel hard gaan knuffelen. Dan halen we alles in. Ik wil ook zo graag naar de kapper, shoppen, binnen sporten, tenniscompetitie spelen, lekker uit eten, naar de sauna, de kroeg in, met het vliegtuig weg en… en… en…..”

We dromen hard, heel hard. We zijn een jaar verder en ik merk dat het steeds lastiger en lastiger word. Zeker voor de ondernemers die grote financiële problemen hebben.

Er is bijna geen gespreksonderwerp naast corona meer over. Zoveel maken we niet meer mee. Ik merk zelfs dat ik met mijn vriendinnen bijna uitgepraat ben, als we het niet meer over corona willen hebben dan. Gelukkig hebben we dan altijd nog het onderwerp ‘weer’, daar is altijd wel wat over te zeggen. Daar valt ook nu zeker wel wat over te zeggen. Die sneeuw en het ijs van vorige week, geweldig. De kids waren aan het sleeën alsof we in Winterberg waren. De dijk was de grote trekpleister van onze wijk. Ik zag weer echt plezier en zag mensen gewoon genieten van het genieten. Ik stond na jaren weer op mijn schaatsen, ze zaten krap maar dat maakte niet uit. Het was heerlijk, even je hoofd leeg en niet denken aan. Het was echt, er was even geen corona. Zo leek het dan. We genoten met een hoofdletter G. Lekker koud weer en daarna aan de warme chocolademelk. Helaas, die had ik niet in huis. Even snel naar de supermarkt. Kijkend in het lege vak ontdekte ik dat iedereen hetzelfde idee had. Te laat, logisch natuurlijk, iedereen doet nu hetzelfde en heeft dus dezelfde behoeftes. Ik had een te lang (mag vast niet) goed gesprek in de supermarkt. Te lang niet gezien, te lang niet gesproken. Te lang, zeker langer dan een jaar, het tijdperk voor corona. Lastig met zo’n kapje praten maar toch fijn, even kletsen, het leek heel even op normaal.

Af en toe willen we gewoon even geen corona, gewoon even niet.

Een week later zat ik in het lentezonnetje in mijn tuin te genieten. Tulpjes in een vaas, huis op orde, de kat geeft me tevreden een kopje. Wat heerlijk, iedereen springt weer op de fiets of gaat lekker wandelen. Het zonnetje geeft altijd een goed gevoel. Ik ruik zelfs een barbecuelucht, die buren van mij zijn gewoon overenthousiast. Wie is er niet klaar voor de lente? Even geen corona, even genieten, lekker naar buiten. Ik bel mijn vriendin om even bij te kletsen en kom gelijk weer terug in de realiteit. Ze zit met haar kinderen en man in quarantaine. Ze heeft corona. Huh? Mijn vriendin, die altijd uiterst voorzichtig is, heeft Covid! Shit! Waarschijnlijk opgelopen bij het schaatsen of via haar dochter/school? Ze heeft flinke koorts en is er behoorlijk ziek van. Het hele GGD-riedeltje is gaan draaien. Wie heeft ze gezien, gaan de andere gezinsleden testen? De kleine meiden schrokken zo van de tranen in mama’s ogen bij het afnemen van de test dat ze echt niet willen. Lastig ook, ziek zijn met drukke kindjes om je heen. Pff.

Nee, dit is nog lang niet voorbij… ! Vaccineren duurt lang, corona heeft ons nog steeds in de greep.

Jongens, jongens, wat gaan we hier toch mee doen?

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media