Afbeelding
Archief BDU Media
Column

Zijlijn voetbalgeluksmomentjes

8 februari 2021 om 10:15 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

Volgens de mannen in dit huis heb ik geen verstand van voetbal oftewel ze vinden mij een nepsupporter. Misschien wel, al geniet ik toch al een aantal jaren, vanaf de zijlijn dan, mee. Ik geniet vast op een andere, minder serieuze, manier. Zo hé, wat genoot ik van die ‘oranjemomenten’ bij vrienden of in de kroeg. Wat kan je daar toch nu weer naar verlangen. Gehuld in een oranje shirt met vlaggetjes op mijn wangen waande ik me in het dolle gezelschap en dronk ik een drankje mee. Vaak had ik inderdaad geen idee wie er in ‘ons’ team speelde. Ik deinsde mee en sprak vol lof mee over ons elftal. Ik onthield wat anderen zeiden zodat ik toch een beetje mee kon praten. Als we dan scoorden hoste ik mee in de menigte en accepteerde dus het bier in mijn gezicht. Wat een goal, geweldig! Wat een saamhorigheid, we omarmden iedereen, we wonnen tenslotte met zijn allen. Mooie wedstrijd!

Zo heb ik in de loop der jaren best wat voetbaltaal geleerd. Zeker nadat mijn zoon een fanatieke voetbalspeler bleek. Vele zaterdagen stond ik aan de zijlijn en kletste ik met de andere vaders en moeders met een kop koffie in mijn hand. Natuurlijk zat ik niet altijd op te letten. Ik vond het wel geweldig om te zien hoe anderen volledig op konden gaan in het spelletje. Fantastisch, hoe geobsedeerd ze dan zaten te kijken en commentaar gaven. Niet te hard, je mocht ze alleen positief aanmoedigen. Ik genoot van de gedrevenheid van de jongens. In de vroege ochtend waarbij het dauw nog amper van het veld was stonden ze daar, met rode wangen, toch wat kou te kleumen. Maar toegeven, ho maar, je bent een voetballer of je bent het niet. De jongens missen de competitie, ik het aanmoedigen langs de lijn. Nu mag hij gelukkig nog wel trainen en komt hij soms nat of rillend thuis. Waarom geen thermobroek zeg ik weer. Een korte broek hoort, voetballers zijn geen mietjes roept hij voordat hij de trap op rent richting de warme douche…..De vreselijke zwarte korrels van het voetbalveld achterlatend op de grond, zweetlucht ontsnapt uit de wasmand.

Ik denk terug al die keren dat ik live een wedstrijd heb mogen kijken in het FC Utrecht stadion. Soms koud, maar altijd gezellig. Mijn zoon heeft toen zelfs wat handtekeningen kunnen verzamelen. Ik ben me vanzelf wat gaan verdiepen in het spel. Niet het belangrijkste maar toch mis ik dit ook.

Toen mijn zoon zich ontpopte tot ware voetbalgek, werd het wat lastig voor mij. Ik had lang de schijn hooggehouden en hem laten denken dat ik verstand van voetbal had. De voetbalvragen richting mij werden echter steeds moeilijker en dus duurde het niet lang voor ik onderuitging. Hij had me door. Vanaf dat moment kwam hij voor het echte voetbalpraatje niet meer bij mij. Wel voor de vraag waar zijn trainingskleren waren. Ik was de liefste moeder ooit maar verstand van voetbal, nee dat had ik niet…Dus. Toch zag ik het ook best wel als er iemand op een andere positie in zijn team beter uit de verf zou komen. Maar, ik ging niet in discussie en schikte me maar in mijn rol als zijlijnsupporter (nepsupporter ontken ik ten allen tijden).

Mijn zoon is weer begonnen met voetbalplaatjes sparen. Al merk ik dat ik er zelf ook behoorlijk druk mee ben. Zijn boek is bijna vol en losse Feyenoord plaatjes blijven bewaard. Hij is trouw aan ‘zijn hand in hand kameraden’ cluppie. Hij moet het opnemen tegen mijn man en zijn vier zoons die voor FC Utrecht zijn. En tegen zijn opa en oom die voor Ajax zijn. Hij houdt zich daarbij, als jongste, in zijn eentje, heel knap staande. Hij heeft zijn mondje klaar, duidelijke visies en dus vliegen er uitdagende apps in de familiegroep op en neer. Opa en mijn zoon zijn even voetbalvrienden op de app als het voor Ajax gunstig is dat Feyenoord wint. Heel even, want zij zijn natuurlijk wel echte trouwe supporters.

Geweldig om dit van de zijlijn te mogen aanschouwen.

Bianca van der Linden-Snel.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie