Uitgeschakeld

Daar zit ik dan, offline, uitgeschakeld, op de bank. Nee hè, daar gaan we weer. Intelligente lockdown, gedeeltelijke lockdown, straks nog een volledige lockdown? Lockdown is een woord die, net als corona, tot 2020, niet in mijn woordenboek voorkwam. Het woord corona is ongetwijfeld winnaar ‘meest gebruikte woord 2020’.

Bedankt iedereen die zich aan de regels hield, aan jullie heeft het niet gelegen. Bedankt horeca, voor alles wat jullie hebben gedaan deze zomer. Met jullie creativiteit hebben wij veilig genoten van een drankje en een hapje. Verdorie, waarom heeft niet iedereen meegedaan met de regels, zodat dit niet nodig was? Je wilt toch bijdragen aan de oplossing en niet aan het probleem? We zijn allemaal zo toe aan een enigszins normaal leven. Waarom denken zovelen alleen maar aan zichzelf?

Nu was ik de laatste weken al uitgeschakeld. Het leven stond even stil. Vreemd, die rust, stilte in huis, als ik de klok wegdenk. Nee, gelukkig geen corona. Naast corona zijn er ook andere dingen die je leven ook op zijn kop kunnen zetten. Zo zit ik opeens vast in mijn schouders, arm en nek. Lastig en pijnlijk. Even geen computer, geen sport, even bijna niets meer. Roze pillen, fysio, crèmepje hier, raad en adviesje daar. Yoga, rusten, ik deed zelfs, met de gordijnen dicht, dat dan weer wel, mee aan Nederland in Beweging. Sst, ik heb nog een ‘fanatieke sport’ reputatie bij mijn vriendinnen hoog te houden. Een ongeduldig druk bijtje dat voor nu even is uitgeschakeld.

Het leven wordt nu weer beperkter. Ook ik snak weer naar een normaal leven, met collega’s op kantoor werken, sporten, met vriendinnen op pad, knuffelen met iedereen die me lief is, kroegjes in, festivals, concerten af. Uit eten, verjaardagen groots vieren, competitie tennis spelen en voetbal kijken bij mijn zoon, geen onbelangrijke in het rijtje. Ik kijk met weemoed naar foto’s van betere tijden op Facebook. Ik kijk ontzettend uit naar avondje lang tafelen met onze vrienden. Ik baal van mijn geannuleerde weekendje Lissabon en het weekend naar een vakantiepark in België. 

Tjee, wat lijkt het allemaal lang geleden dat we gewoon onbezorgd konden leven. De tijd waarin ik mensen omarmde en niet ontweek. Gezellig uitgebreid shoppen, op een tijdstip dat ik wil, zonder dat lelijke benauwde kapje, gewoon flaneren met mijn vertrouwde lippenstift op. Maar het meest trieste vind ik nog wel mijn schoonouders. Ze zijn as maandag 60 jaar getrouwd. 60 jaar getrouwd! Een hoogtepunt dat maar weinig mensen mogen meemaken. Hoe triest is het dan dat zij deze buitengewoon bijzondere dag niet kunnen vieren! Mijn man en ik mogen alleen komen, we brengen maar chinees eten mee, we eten dit op afstand van elkaar en dat is het dan. Een half jaar geleden stonden we al afstandelijk naar mijn schoonvader buiten te zwaaien toen hij 86 jaar werd en in een revalidatiecentrum zat. Een half jaar verder kunnen we weer niet uit eten.

Corona overheerst en krijgt zijn volledige aandacht. Niet urgente patiënten staan opnieuw in de wacht, ondernemers zien hun bedrijf omvallen, andere problemen stapelen zich op. We staan allemaal offline te kijken hoe corona de frontline overheerst.

Ik krijg van mijn man een dansfilmpje doorgestuurd vanuit het ziekenhuis. Ze doen het maar mooi, ze accepteren de hectische situatie, ze werken samen, zonder discussies over het waarom, ze doen wat ze moeten doen, ze zorgen en ze lachen. Juist omdat mijn man iets uit de maat danst, kom ik niet meer bij. Dat gevoel van samen, de vrolijkheid, het dansen, de muziek, het maakt me blij. Het geeft me een gevoel van kracht, hoop en liefde. Dat had ik nodig. Ik zet de muziek aan en dans in mijn eentje. Accepteren, vrolijk blijven en er samen voorgaan, alleen dan kunnen we onze grote vijand verslaan.

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media