Nationaal Monument Kamp Amersfoort

De spreekbeurt op zijn school Dok 12 van oudste kleinzoon Jason ging over de Tweede Wereldoorlog. Zijn fascinatie voor deze dramatische periode bracht mij op het idee om hem mee te nemen naar Kamp Amersfoort aan de Loes van Overeemlaan om zodoende de gruwelen die zijn begaan voor hem meer zichtbaar te maken. Zijn jongere broer Mike wilde ook mee dus met zijn vieren op naar deze historische plek.

Het was op die dag stil en vredig zodat alleen het kloppen van een specht te horen was. Later cirkelde ook nog een paartje buizerds boven ons, zwevend op de thermiek.De oudste las aandachtig de informatieborden en was oprecht geïnteresseerd.De jongste holde enthousiast door het bos,rende een paar rondjes om De Stenen Man en sprintte de hoge trap op naar boven om boompje te klimmen. Ik probeerde hem een en ander uit te leggen maar na vijf minuten rustig lopend was hij het weer vergeten en draafde de loopgraven in. De oudste luisterde intussen aandachtig naar oma die de tekst bij de portretten voorlas. ,,Zijn hier echt mensen doodgeschoten?” en “Wat hadden ze dan gedaan?”, waren vragen van een elfjarige die we zo goed als mogelijk probeerden te beantwoorden. In de loopgraven was hij even een soldaat, de jongste speelde verstoppertje. Later kreeg hij op zijn donder van zijn broer omdat hij stil moest zijn want dit was heel erg allemaal. Ook opa floot hem soms terug. Legde uit waarom hij niet moest gillen of schreeuwen op deze plaats. Hij beseft nog niet wat zich hier heeft afgespeeld maar snapte wel dat het wat ingetogener moest.

Op de plek waar een gedeelte van een bunkercel tentoon was gesteld werd zelfs de jongste angstig stil. De kleine ruimte met de vuistdikke muren en het getraliede raampje maakte zelfs op hem enorme indruk. ,,Hebben die Duitse soldaten hier echt mensen in opgesloten?”, vroeg hij met verbazing in zijn stem. ,,Waar moesten ze dan naar de WC en hoe sliepen ze dan!?” De wachttoren maakte ook indruk. Binnen in het bezoekerscentrum keken ze ademloos naar de foto’s en de uitgestalde attributen uit die vreselijke periode. Ze wilden allebei wat centjes in de collectebus stoppen en iets in het schriftje schrijven. De een: ,,Ik hoop dat er nooit meer oorlog komt”, de ander: ,,Wat zielig voor de mensen die hun leven hebben verloren.” Ik kreeg een brok in mijn keel liep maar buiten voor wat frisse lucht, hoorde de buizerd ‘miauwen’. Op weg naar huis was het stil in de auto,het bezoekje had indruk gemaakt. ,,Opa,denk jij dat Nederland in oorlog kan komen?” ,,Nee hoor,we hebben sterke soldaten die ons beschermen als er een vijand komt die ons probeert aan te vallen.” ,,Gelukkig maar”, zegt de jongste, ,,want ik houd niet van vechten, wel van stoeien met jou,opa.” Als we vertellen over 4 mei dat we dan de doden gaan herdenken met twee minuten stilte in het hele land hoor je ze denken. Ik vertel ook dat we met een hele stoet mensen langs gedenkteken De Stenen Man lopen. De oudste vraagt of hij dat ook mag doen. Of dat hij met een rolstoel iemand kan rijden dan kan die meneer of mevrouw dat ook meemaken. Ik merk dat dit heel wat heeft losgemaakt bij de jongste generatie De Keijzer.

Ik hoop dat u een fijne Koninginnedag heeft gehad. Hang de vlag uit op 5 mei bevrijdingdag. “OPDAT WE NIET VERGETEN”.

Joop de Keijzer