Mike en Rick van der Graaf verlaten vertrouwd nest voor 'De Hoorn'

AMERSFOORT Jarenlang waren ze vaste gezichten bij VVZA. Was het niet op het veld, dan wel aan de bar met een drankje in de hand. Die gezelligheid hopen ze nu te vinden bij De Posthoorn, waar Mike en Rick van der Graaf in het eerste gaan spelen. ,,Hier houden ze ook wel van een drankje. Wij zullen ons ongetwijfeld snel thuis voelen."

Jeroen van der Veer (@JeroenvdVeer)

Op de scooter komen de broertjes Van der Graaf aangereden. Mike (26), de oudste van de twee, rijdt. Een bruin gekleurd hoofd van Rick (21) is te zien over de schouders van zijn broer en samen komen ze het sportcomplex van De Posthoorn op. Het ritje van het Soesterkwartier naar 'De Hoorn' is iets wat ze het komende seizoen vaker zullen doen, want naar Sportpark Zielhorst gaat het tweetal niet meer. Na flink wat jaren verruilen de gebroeders Van der Graaf het shirt van VVZA voor dat van De Posthoorn.

Het is niet raar dat het tweetal ervoor kiest om samen de overstap te maken. Wie regelmatig in de stad komt of op een festival is, ziet het duo ook vaak bij elkaar. Het zijn niet alleen broertjes, maar ook vrienden. ,,Dat is binnen de kalklijnen van het voetbalveld soms wel eens anders", lacht Mike als ze eenmaal in de kleedkamer van De Posthoorn zitten. ,,Hij kan soms -in het veld- echt nonchalant zijn. Maar goed, dan geef ik hem een boze blik en weet hij genoeg."

Na meerdere botbreuken vond ik het wel genoeg geweestGROOT TALENT Dit voorbeeld is typisch iets voor de 'De Graafjes', zoals ze bij hun vorige club VVZA werden genoemd. Mike is de wat serieuzere van de twee, maar dat komt vooral door zijn leeftijd. Want wat als hij in zijn jeugdige jaren wat meer voor de sport had geleefd? We zullen het nooit weten, maar hij stond te boek als groot keeperstalent. Zo kwam hij per toeval op doel te staan, maar zaten FC Utrecht en Vitesse al snel achter hem aan. ,,Maar na meerdere botbreuken vond ik het wel genoeg geweest. Ik durfde niet meer te keepen en als je als doelman bang bent, kun je beter stoppen. Dat deed ik dan ook en ik besloot te voetballen toen ik C-junior was."

In het veld moest Mike van der Graaf het vooral hebben van zijn mentaliteit. Mouwen opstropen, als verdediger de man uitschakelen en eventueel de lange bal geven. ,,Ik kwam in selectieteams terecht en ook in het eerste van VVZA. Het waren mooie jaren, maar ik scheurde mijn kruisband. Hierdoor moest ik een jaar revalideren en de kilo's kwamen eraan in plaats van eraf. De echte wil om mijzelf terug te knokken was er niet meer en ik ging lekker in het tweede spelen."

ACCEPTATIE Door die beslissing kwam een lang gekoesterde wens van Mike en Rick uit. Ze konden samen spelen in het team waar Berry Peeters de coach was. ,,In de jeugd deed ik het wel aardig", blikt de 21-jarige linksback terug op zijn carrière. ,,Ik speelde bij VVZA in de jeugd en ging toen naar KVVA, naar VOP en weer terug naar KVVA. Daar maakte ik als B-junior mijn debuut in het eerste. Toch ben ik weer teruggegaan naar VVZA en dat was vooral omdat ik met Mike wilde voetballen."

Dat gebeurde; twee seizoenen lang. Beiden stonden ze bij het tweede van VVZA in de verdediging. ,,Of dat problemen opleverde", herhaalt Mike de vraag. ,,Haha, voor ons niet." Naast hem begint Rick te lachen, want hij weet exact waar zijn oudere broer op doelt. Ze zijn beiden niet vies van een harde tackle en hebben er alles voor over om de tegenstander uit te schakelen. Maar ze zijn ook hard en duidelijk voor elkaar, moet Rick bekennen. ,,Als ik een keer mijn man laat lopen, hoor ik dat echt wel van hem. Het is mijn broer, dus daar accepteer je net wat meer van."

Als ik een keer mijn man laat lopen, hoor ik dat echt wel van hemGEVOEL VOLGEN De twee waren toe aan een nieuwe prikkel en kozen daarom voor De Posthoorn, waar hun eerdere trainer Peeters een rol bij het eerste elftal in de staf vervult. ,,Ik ben gevraagd", aldus Rick van der Graaf. ,,Ik had Berry ooit beloofd bij De Posthoorn te komen en die belofte maak ik nu waar. Daarnaast was het voor mij ook fijn dat er vrienden spelen, waardoor ik vrijwel direct 'ja' zei toen de hoofdtrainer mij vroeg."

Bij Mike was het geen a-b-c'tje. Zijn hele leven is hij al lid van VVZA en hij had het er goed naar zijn zin. Toch begon het te kriebelen bij de vader van een zoontje van één jaar. Meerdere verenigingen hadden hem benaderd, maar het werd een keuze tussen VVZA of De Posthoorn. ,,Ik wil nog eens in een eerste elftal spelen", is zijn uitleg. ,,Misschien kon dat wel bij VVZA, maar daar ligt het niveau hoger en moet je elke training aanwezig zijn. Door mijn werk en de kleine kan ik dat niet altijd en de hoofdtrainer van De Posthoorn accepteert dat. Misschien krijg ik wel spijt en ga ik VVZA missen, maar ik moest mijn gevoel volgen en daarom speel ik volgend jaar weer met mijn broertje in een team."

EEN DRANKJE Het Amersfoorts Kampioenschap is iets waar het tweetal zin in heeft. Pas dan weten ze hoe hun nieuwe teamgenoten zijn en wat een eventuele doelstelling kan zijn. ,,Maar", sluit Rick van der Graaf af. ,,Wij zijn levensgenieters, dus we zitten bij De Hoorn wel goed. Hier houden ze ook wel van een drankje. Wij zullen ons ongetwijfeld snel thuis voelen."