Lentekriebels

Heb van de week kort overwogen om een korte broek aan te trekken maar zag ervan af in verband met de verkeersveiligheid. Mijn oogverblindende spierwitte benen zijn een gevaar op de weg en het fietspad. Automobilisten raken verblind, fietsers schrikken in het voorbijgaan en voetgangers kijken snel de andere kant op om maar niet te worden geconfronteerd met die gips witte stelten. Mevrouw De Keijzer vond het al meteen een slecht idee, wilde absoluut niet naast mij fietsend gezien worden tijdens een tochtje langs de Eem richting Soest/Baarn. Op terrassen in de binnenstad konden de serveersters hun lachen niet inhouden, knoeiden met hun glazen bier als ze trillend van de zenuwen hun bestelling op ons tafeltje zetten. Houd dus de lange broek aan en ga de komende tijd in de achtertuin, waar niemand mij ziet, langzaam de Keijzerlijke onderdanen laten bijkleuren om na verloop van enkele zonnige weken er in korte broek weer op uit te trekken met egaal gebruinde benen.

Hebben jullie, lieve lezers, ook zo genoten van de prachtig zonnige dagen van de afgelopen week? Wat een topdagen eind maart want de gemiddelde temperatuur zou hooguit op een graadje of 12 moeten uitkomen in deze tijd van het jaar. Bijna nergens was nog een tafeltje te bemachtigen op de Groenmarkt, de Hof, Appelmarkt en Het Lieve Vrouwekerkhof. De schrijfwijze van deze laatste locatie heb ik op moeten zoeken want mijn sympathieke leermeester en groot literair voorbeeld taalkunstenaar Guido de Wijs, kijkt en leest mee. Nu zou er eigenlijk een knipogende smiley moeten volgen maar dat is geen optie. 

Het stralende lentezonnetje schijnt door het raam in mijn werkkamer, de magnolia in de voortuin staat prachtig in bloei. De heerlijk geurende skimmia japonica trekt hele bijenvolken, een paartje pimpelmezen heeft het vogelhuisje weer gehuurd, de mussen kwetteren onophoudelijk in de klimhortensia en de merel wekt mij bij zonsopgang met zijn aangename zang.

Zomertijd is ingegaan en uw stukkiesschrijver, zit aan de zomerkoninkjes met slagroom, heeft vijf versies van ‘Summertime’ (George Gershwin) op zijn muzieklijst staan die hij uitbundig meezingt. Eerst die ontroerend versie van Billie Holiday daarna Brainbox met de hoge uithalen van Kaz Lux gevolgd door The Zombies, Eva Cassidy en Miles Davis (instrumentaal).  

De papegaai van buurvrouw Tiny Jans heeft een krant over haar koppie getrokken, de ruziënde mussen vallen stil, de pimpelmezen hebben zich lijkbleek geschrokken teruggetrokken in het huisje. Allemaal wachten ze geduldig af tot deze muzikale marteling voorbij is. Pas na de laatste regel ‘So Hush Little Baby Don’t You Cry’, komt de natuur weer tot leven en gaat uw ‘Summertime’ vertolker naar beneden om een boterhammetje tuinkruidenkaas te eten. 

Oh, en we gaan weer bruggen bedienen. Jullie mogen weer zwaaien, toeteren, bellen of hartje maken met duimen en wijsvingers!

Joop de Keijzer