Requiem Verdi door Toonkunst

AMERSFOORT Met de uitvoering van het Requiem van Giuseppi Verdi op zaterdag 26 oktober om 20.15 uur in de St. Joriskerk vervult Toonkunst Amersfoort onder leiding van Bas van den Heuvel een wens die al langer leeft bij veel koorleden. Bestuurslid Marjan den Braber ziet dan ook dat het koor met volle overgave het werk instudeert. "Het Requiem van Verdi stond al jaren op ons verlanglijstje."

Peter Bruinsma

Den Braber: ,,Jaren geleden voerden we het al eens uit en veel leden herinneren zich dat nog als een grootse belevenis. Het werk vraagt een grote instrumentele en vocale bezetting en dat is in deze tijd ook om een flinke financiële investering. Tegelijk weten we dat het werk erg geliefd is bij het publiek en met het Nationaal Symfonisch Kamerorkest en goede vocale solisten maken we er opnieuw een indrukwekkende uitvoering van." Het koor kreeg versterking van enkele projectzangers en is daarmee goed in balans.

Verdi schreef het Requiem in 1873 ter nagedachtenis aan zijn vriend, de dichter Manzoni. Al eerder, in 1868 bij de dood van Rossini, nam Verdi het initiatief voor een dodenmis. Hij schreef het Libera me. Zes andere componisten zouden de andere delen schrijven, maar het plan verzandde. Verdi voltooide zelf zijn Requiem dat een jaar na Manzoni's sterfdatum in 1874 in de Dom van Milaan in premiére ging.

In zijn Requiem werkt Verdi met een herhaling en uitbreiding van muzikale thema's. Dat schept grote herkenning en een intense dramatische werking. In het Libera me zit ook al het gegeven voor het Dies Irea. Ook andere motieven worden voor het eerste deel gebruikt. De woorden uit het zevende deel die ook in andere delen voorkomen, hebben als het ware hun muziek meegenomen. Zo verkreeg het werk een duidelijke architectonische structuur. Akkoordwisseling en toonsoortwisseling zorgen voor optimale dramatische kracht. Deel vier is vrij complex. Alleen in het Sanctus maakt Verdi gebruik van dubbelkorigheid. Verdi gebruikt krachtige ritmes, sublieme melodieën en dramatische contrasten - zoals hij deed in zijn opera's - om de krachtige gevoelens, opgewekt door de tekst, uit te drukken.

Marjan den Braber herkent de grote dramatische werking van het stuk. ,,Dat ervaren we als koorzangers nu al tijdens de repetities. Het is een heerlijk werk om te zingen, maar het vraagt veel. Ik zie het als een soort opera over een sereen emotioneel onderwerp. Ik voel me ook net een operazanger als ik als koorzanger nu voor de vierde dit werk zing. Er zijn zeer forte passages die afgewisseld worden met zachte intieme delen. Om die dynamische wisselingen te beheersen moet je als koor goed studeren. Dan kun je de contrasten en de verschillen in sfeer hoorbaar maken. Technisch is het een veeleisend stuk. Het vraagt veel van de zangers, maar hun motivatie drijft hen tot grote prestaties. We zijn ruim voor de zomer gestart en konden daardoor na het zomerreces aan de afwerking beginnen."

Den Braber hoopt natuurlijk dat enkele projectleden ook na het Requiem bij Toonkunst Amersfoort blijven. ,,Zij kunnen dan meedoen aan de uitvoering van de Mattheus Passion op 28 maart volgend jaar."