Verruiming openingstijden

‘Seinen staan op groen voor versoepelingen’, kopte de krant. Grafieken zien er goed uit. Terrassen mogen langer open; van zes uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds.

Dat wordt dringen om zes uur dus sta ik vroeg op, snel douchen en op de fiets naar het Lieve Vrouweplein. Om zeker te zijn van een plekje ben ik iets voor zessen op het plein in de Amersfoortse binnenstad. Het is er nog doodstil. Pak vast een stoel van de stapel bij het Stadscafé en een dekentje om warm te blijven. Kijk om me heen of er al bediening is. Roep over het lege plein een paar keer om een ober maar alle deuren blijven dicht. Een man die op dit vroege tijdstip zijn hond uitlaat kijkt me stomverbaasd aan en loopt hoofdschuddend de Krankeledenstraat in. Nogmaals roep ik om bediening over het verlaten plein maar het blijft akelig stil. Dan gaat er plotseling een raam open op de eerste verdieping boven Grand Café Vyssotski. ,,Er liggen hier kinderen te slapen, mafkees, ga lekker thuis de boel op stelten zetten”, brult de bewoner pisnijdig.

Uw stukkiesschrijver, smachtend naar een koud biertje, begrijpt er niets van. Om zes uur mogen de terrassen open dus waar blijven de vaste klanten, bezoekers en toeristen. Heb tot elf uur verloren voor me uit zitten staren. Opeens wat leven aan de overkant bij de Vier Broeders Kan, ik ren naar hun terras. ,,We zijn pas om 12.00 uur open, meneer, dus nog even geduld”, roept een serveerstertje monter. ,,Mag ik wel even plassen bij jullie”, vraag ik rillend van de kou. Maar ze hoort het al niet meer. Een leverancier van horecabenodigdheden ziet me, inmiddels in de druilerige regen, zitten. Na zijn goederen te hebben afgeleverd toetert hij een keer naar me en steekt zijn hand op. ,,Succes, Joop, maar ik zou als ik jou was lekker thuis een bakkie gaan doen en in de middag nog eens een poging wagen.”

Begin langzamerhand een zielig hoopje mens te worden maar nog steeds geen horecabedrijf dat mij ziet zitten. Doe wat rek- en strekoefeningen om de bloedomloop te stimuleren, kijk nog eens om me heen. Hier en daar gaat een deur open, klinkt er wat muziek en glasgerinkel. Maar nog steeds komt er niemand naar me toe om te vragen wat ik wil drinken. Sterker nog, er wordt meewarig naar me gekeken.

Dan komt een medewerkster van het VVV aan de Breestraat naar me toe. ,,Kan ik u een plezier doen met een kopje koffie want volgens mij zit u hier al heel lang.” Wat ben ik die lieverd dankbaar dat ze me opmerkt en loop met haar mee naar binnen. Ook mag ik daar even van het toilet gebruik maken. Eindelijk mijn eerste consumptie maar niet op een terras op het plein maar binnen bij het VVV Amersfoort. Welke ambtenaar of minister in Den Haag bedenkt deze onmogelijke waanzinnige openingstijd. Wat ging er om in het verwarde brein van deze man/vrouw. Welke kroeg of horecabedrijf gaat er in hemelsnaam om zes ‘s morgens zijn terras opengooien!

Joop de Keijzer