Kleine ‘vrijheidsmomentjes’

Wat was dat heerlijk zeg! Het terras op, al was het koud en guur, het drankje smaakte geweldig. We namen gewoon een pizza als lunch. Gewoon omdat het weer kon en mocht!

Meivakantie 2021, het was rotweer en je kon door corona nog steeds niet veel doen. Gaan we voor de verandering weer eens klussen, thuis hangen met kinderen die maar blijven gamen? Al is het niet veel, we konden weer iets, we konden de stad in! Waar de jongens voor de corona niet stonden te springen om te gaan shoppen, werden ze nu gewoon enthousiast. Zonder mokken liepen ze gezellig met ons mee. Ze waardeerden het en wij nog meer. Wat hadden we dit gemist! Lekker even de stad in, de winkels in. Okay, het was best (ongewenst) druk en overal stonden rijen mensen, maar dat maakte ons even niets uit. Het feit dat het kon gaf ons de glimlach die deze middag niet meer verdween. We manoeuvreerden in grote bochten om de mensen heen en vermeden drukke plekken. Nederland is gewoon vol, we zullen het ermee moeten doen.

Wij wilden, net als iedereen, ook gewoon even het huis uit. In de minder drukke winkels konden we toch even onze slag slaan. Trots liepen we met onze veroveringen verder de stad in. We genoten van de bedrijvigheid, zo hoort het te zijn in een stad. We genoten van het voorzichtige zonnetje dat zich even tussen de buien liet zien. We genoten van de klantvriendelijkheid van de winkeleigenaren die ons een groot welkom gaven.

Al zag ik bij sommigen winkeliers nog angst. ,,Het is te druk”, zei een medewerkster. ,,We zijn straks weer dicht”, waarschuwde ze mij. Ik knikte maar liep toch naar binnen, ik wilde niet meer bang zijn. Ik doe geen gekke dingen en houd afstand. Ik liet het negatieve even niet toe en richtte mij op het heerlijke vrije gevoel dat dit middagje bij mij opriep. De vrijheid om te gaan en staan waar ik wil, met in mijn achterhoofd uiteraard een kritisch realisme. Kleine ‘vrijheidsmomentjes’ van geluk, ik koester ze en houd me eraan vast.

Oke, misschien draaide ik door. Laat ik eerlijk zijn. In de afgelopen week ‘vrij’ ben ik maar liefst drie keer de stad in geweest en heb ik wel vier terrasjes bezocht. Niet iedereen begreep mij. Hoeft ook niet. Maar ohh wat vond ik het heerlijk! Zo ben ik ook een keer met mijn schoonmoeder van 87 jaar gaan shoppen. Op haar gemakje zijn we twee winkels ingegaan. Ze vond het fijn zo weer een keer, ze kreeg alle aandacht en had ook nog een paar mooie nieuwe outfits gescoord. Soms werd het haar allemaal even teveel en ging ze zitten. Ze kreeg een glaasje water van een lieve medewerkster. Een goede verkoopster met oprechte aandacht. ,,Ga even lekker zitten mevrouw, ik zie wat het met u doet; warm, hè? Doe even uw mondkapje af, het is ook zo benauwd, ik pak een glaasje water voor u.” Na alle opgepropte angst van de afgelopen tijd was dit ook veel.

Met tranen in haar ogen bedankt ze mij en mijn man voor de middag. Kleine mooie vrijheid momentjes vol dankbaarheid.

Ondanks dat er om mij heen steeds meer mensen in quarantaine zaten volgen er steeds meer geluksmomentjes. Mijn vader werd gevaccineerd, mijn man, mijn broer en moeder kregen de oproep. Toen mijn man de brief kreeg resulteerde dit in een jubelend dansje in de woonkamer. Hij werkt in de zorg, zorgen zonder vaccinatie gaf ons lang een extra zorg erbij.

Heerlijk, langzaam een beetje meer.. vrijheid, langzaam een beetje minder angst.

Kleine ‘vrijheid’ momentjes.

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media