Hardlopen is meer dan een passie in het leven van Surendra

AMERSFOORT Na jaren van onzekerheid vinden Surendra (39) en zijn gezin steeds meer hun plek in Amersfoort. De Nepalese vluchteling bouwt samen met zijn vrouw Deepa en hun twee kinderen aan een nieuw bestaan. Hardlopen geeft hem daarbij de kracht om altijd door te gaan, hoe moeilijk het gemis van zijn moederland soms ook is.

Hij liep de marathon van Rotterdam dit jaar in 2 uur en 54 minuten; zondag gaat hij op voor de halve marathon in eigen stad. Je kunt hem geregeld over het fietspad langs de Eem zien snellen. Soepele tred, stevig tempo. Zijn blik op de horizon gericht, terwijl de landerijen aan hem voorbij trekken. Het zijn momenten waarop Surendra al zijn zorgen vergeet en geniet van de groene omgeving. ,,Ik vind het altijd zo fijn om daar te lopen”, zegt hij. ,,Net als bos Birkhoven, de Soesterduinen en Den Treek, echt prachtig. Het asielzoekerscentrum is geen fijne plek om lang te wonen, maar ik kon altijd vroeg in de ochtend de natuur in. Dat doe ik nog steeds. Het is zo heerlijk om overstekende reeën en konijnen te zien en de vogels te horen fluiten. En als ik dan thuis kom en lekker heb gedoucht, dan denk ik: wat een heerlijke dag. Ik kan er dan tegenaan.” 

,,Als ik alleen maar ga zitten piekeren wat er met ons gezin gaat gebeuren helpt dat niet, daarmee ga ik niets voorkomen. Ik wil doorzetten, ik wil blijven lachen”, zegt Surendra. (gemeente Amersfoort)

MEER DAN EEN PASSIE

Hardlopen is meer dan een passie in het leven van Surendra. Wie dat wil begrijpen, moet zijn geschiedenis kennen. Opgroeiend in de bergen van Nepal, legde hij als kind al lange stukken te voet af. Later ging Surendra het leger in; hardlopen was een onderdeel van de trainingen die hij kreeg. In 2014 vluchtte hij vanwege politieke problemen samen met zijn vrouw naar Nederland. Een lange en onbestemde reis langs asielzoekerscentra volgde: Ter Apel, Biddinghuizen, Den Helder, terug naar Ter Apel, Emmeloord, Arnhem, Grave en uiteindelijk Amersfoort, waar Surendra en Deepa met hun dochter (7) en zoon (6) vanaf 2018 tot dit jaar verbleven.

HARDLOPEN HELPT

,,In de AZC’s was er vaak onzekerheid en stress”, vertelt Surendra. ,,We hebben met eigen ogen gezien hoe mensen werden teruggestuurd. Dan was er angst, want wij zaten in een soortgelijke situatie en het kon ons ook gebeuren. Dan trok ik mijn schoenen aan en ging ik naar buiten, een stuk lopen. Dan kon ik het loslaten en weer doorgaan. We hebben ook altijd hulp gekregen van het COA; de medewerkers zijn altijd vriendelijk geweest tegen ons.”

POSITIEF BLIJVEN ZIT IN ZIJN AARD

,,Als ik alleen maar ga zitten piekeren wat er met ons gezin gaat gebeuren helpt dat niet, daarmee ga ik niets voorkomen. Ik wil doorzetten, ik wil blijven lachen. Het komt goed. Ik ben gelovig en dat helpt ook. In de bijbel zegt God: dit is niet jouw maar mijn probleem, dus begin de dag maar gewoon.”

DOEN IS HELPEN

Negen jaar na hun aankomst in Nederland zijn Surendra, Deepa en hun kinderen statushouders en kunnen ze bouwen aan een toekomst in Amersfoort. Als vluchteling je leven oppakken in een nieuwe stad is een zoektocht. ,,We hebben alles moeten achterlaten, onze familie en onze cultuur. Toen we hier kwamen, kenden we niemand en hadden we geen werk. Maar we zijn altijd blijven doorgaan, met dankbaarheid voor wat we kregen en wat we wel konden doen. Wat komt dat komt, dat gaan we zien. Maar vandaag kunnen we iets doen, dus laten we daarvan genieten.”

Zo hebben Surendra en Deepa in coronatijd vrijwilligerswerk gedaan in Hart van Vathorst en Het Seminarie. Ze deden boodschappen voor ouderen die slecht ter been waren of brachten een bezoek aan eenzame mensen. ,,We willen graag helpen en onder de mensen zijn. Dat helpt ons ook; we leren de taal en de cultuur kennen en krijgen zo het gevoel dat we er steeds een beetje meer bij horen.”

Nu er eindelijk zekerheid is, maken ze ook werk van hun ambities. Surendra wil graag een opleiding doen tot (water)installatiemonteur. Momenteel werkt hij een paar dagen in de week als servicemedewerker bij Scholen in de Kunst. Deepa heeft in Nepal accountancy gestudeerd en zou daar graag een vervolg aan geven. En anders gaat ze aan de slag in de kinderopvang. Eerst moeten ze beiden de inburgeringscursus voltooien. ,,Ons belangrijkste doel is om net als anderen hier met ons gezin blij en gelukkig te leven en te werken”, zegt Surendra. ,,We vinden Amersfoort een fijne stad, alles is goed geregeld en er is prachtige natuur. Ik kom hoog uit de bergen, hier heb je toch nog wat heuvels in de buurt, haha. Onze kinderen gaan hier naar school. We zijn blij en dankbaar, al kunnen we nooit vergeten wat we hebben moeten achterlaten. In Nepal zijn we opgegroeid, het land zit in ons hart. We missen het heel erg, net als onze familie. Of we ooit terug kunnen? Dat kan ik niet zeggen, het is een moeilijke situatie.”

HARDLOPEN BLIJFT UITLAATKLEP

Een ding is zeker: hardlopen is en blijft zijn uitlaatklep. Hij liep al drie marathons van Rotterdam, waarvan de laatste - dit jaar - in een persoonlijk record: 2:54 uur. ,,Mijn conditie wordt elk jaar beter”, zegt Surendra lachend. De halve marathon van Amersfoort hoopt hij zaterdag onder de 1:25 uur te lopen. Aan de support van zijn vrouw en kinderen zal het niet liggen. De sport leeft binnen het gezin. Surendra: ,,Onze kinderen lopen inmiddels ook hard, bij atletiekvereniging Altis. Vorig jaar hebben ze allebei de mini-marathon gedaan, dit jaar weer. Ik ben trots, want ze kunnen allebei heel goed lopen.”

Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met gemeente Amersfoort.