Even opladen

Ik dacht dat ik wel 12 uur kon slapen, zo moe was ik. Helaas, kan niet, ik ben druk en moet van alles. Ik zie het overal om mij heen. Vriendinnen die pas over een maand een open plekje hebben in hun agenda voor een afspraak. Of ik krijg een berichtje: zullen we een sauna plannen? Met de aanvullende tekst, ik zit er even helemaal doorheen. Boodschappen die bezorgd moeten worden omdat we niet eens meer weten waar we de tijd vandaan moeten halen. Een andere vriendin voelt zich oververmoeid en heeft haar hoop gevestigd op vitamine D. Het stemt haar zelfs gerust dat anderen zich ook zo voelen. Iemand vult aan dat ze weleens dacht aan een mogelijke depressie en er echt even uit moet. Na deze uitspraken voelen we ons gelijk schuldig. We mogen eigenlijk helemaal niet klagen, we hebben het goed. Waarom voelen we ons dan zo moe?

We willen teveel. Het moet onze kinderen aan niets te kort komen. We willen er leuk uitzien, we moeten sporten en sociale contacten onderhouden. We willen een baan die er toe doet, een aanvullende studie wellicht. We willen helpen op school, als het even kan vrijwilligerswerk doen of betrokken bezig zijn in de buurt. Als we het niet halen dan gaan we gewoon in de avond of in het weekend door. Daarna kijken we nog even wat tv, blijven te lang zitten waardoor we te laat op bed liggen. Zo beginnen we de volgende dag weer oververmoeid aan onze nieuwe dag. Het is al bijna vermoeiend om op te schrijven. Rond de veertig maken velen dan ook de balans op. Is dit hoe we het de rest van ons leven willen of passen we hier en daar wat aan?

Ik neem het mezelf voor, ik ga iets veranderen. Ik ga het weekend en de avond weer eens gebruiken zoals het bedoeld is: om uit te rusten. Ik ga weer de acht uur slaap pakken die mijn lichaam nodig heeft en ga stoppen met piekeren. De boel draait namelijk ook door als ik de stofzuiger even laat staan of niet direct reageer op een vraag die mij gesteld wordt. Ik kan immers nog steeds door de ramen kijken, ook als er kindervingers op zitten. Ik ga weer hoofdzaken van bijzaken scheiden, relaxter leven en meer oplaadmomentjes inbouwen.

Ik racete door de supermarkt waar een bekende mij in het voorbijgaan een compliment gaf. Ik keek nog om mij heen of het voor iemand anders bedoeld was. Nee, hij was echt voor mij, tjee, dat voelde goed. Daarna liep ik toch even bij het Wij-atelier in Nieuwland naar binnen voor een kopje koffie en een praatje. Het Wij-atelier is een gezellige ontmoetingsruimte waar diverse leuke activiteiten voor en door de buurt worden georganiseerd. Een uur verder, een verbinding en een goed gesprek rijker stapte ik weer op mijn fiets, het zonnetje scheen en de krokussen bloeiden.

Dat was een klein maar waardevol oplaadmomentje, het kan zo simpel zijn.

Bianca van der Linden-Snel