Oude bankstel is niet meer

Vrijdagmorgen op half acht werd het oude bankstel op de stoep gezet om te worden opgehaald door de Rova als grof huisvuil. Toen de twee Rova medewerkers het in de laadbak gooide, waarna het meedogenloos werd vermorzeld, vloog er onverwachts een stukje bank uit de laadruimte alsof het verbrijzelde meubelstuk nog een poging deed om mij iets te zeggen. Ik stond daar met een brok in mijn keel. ,,Is dit jouw dank voor ruim dertig jaar zitcomfort?", dacht ik de bank te horen zeggen. ,,Kon je mij niet netjes naar de kringloop brengen, zodat ik nog een tweede leven tegemoet kon zien?" ,,Dit heb ik niet verdiend, om zo aan mijn eind te komen!" Maar het was al te laat, de klep ging dicht en de Rova-mannen namen afscheid met een "prettige dag nog".

Eenmaal binnen, liggend op de nieuwe driezits, probeerde ik het tragische tafereel van mij af te zetten, maar in plaats daarvan kreeg ik visioenen over het verleden met mijn oude trouwe meubelstuk. Het bankje waarop ik een traantje wegpinkte toen Inspector Morse kwam te overlijden. Het bankje waarop ik lag toen Feyenoord met tien nul verloor. Het bankje waarop mijn twee zonen vermoedelijk zijn gemaakt. Het bankje waarop ik lag toen Seedorf een penalty miste. Het bankje waarop zoveel billen en kontjes hebben plaatgenomen. Het bankje waarop honderden poepluiers zijn verschoond. Het bankje waarvan het hoofdeinde zo vet was geworden dat we er een hoes overheen hebben getrokken. Het bankje waarop ik na een avondje stappen pas de volgende morgen wakker werd. Het bankje waarop werd geknoeid met bier, wijn, soep, chips, joppiesaus, thee, koffie en nog veel meer niet nader te noemen (vruchten)sappen. Het bankje waaraan ik en mevrouw De Keijzer onze tenen zo vaak hebben gestoten. Het bankje waar mijn ouders altijd op plaatsnamen en mijn moeder het bijna in haar broek deed van het lachen als mijn vader weer eens zijn hoofd stootte tegen de lamp wat een terugkerend ritueel werd in de loop der jaren. Het bankje waar zoveel windjes/boertjes op zijn gelaten. Het bankje waarop ik soms tot diep in de nacht lag te lezen. Het bankje waarop werd gestoeid met de kleinkinderen. Het bankje dat kraakte en piepte en waarvan de veren dwars door de bekleding sprongen. Het bankje dat zoveel herinneringen oproept.

Dat bankje is nu vervangen door een spiksplinternieuwe met suède bekleedde bank die veel duurder is uitgevallen dan we voor ogen hadden toen wij naar Seats en Sofas in Veenendaal gingen om te kijken naar een ander bankstel. De bank die iets hoger is waardoor ik de afstandsbediening niet meer van de grond kan pakken. De bank waarop ik net niet bij de tafel kan komen om mijn biertje te pakken. De bank die net iets groter is zodat er van alles in de huiskamer moet worden verplaatst. De bank waarop ik kijk hoe Ajax en Feyenoord gelijkspelen. De bank waarop ik inmiddels al een dutje heb gedaan. De bank die ook door de hele straat al is bewonderd. De bank die volgens kenners uitstekend combineert met de nieuwe vloerbedekking. Van deze bank gaan we het de komende 10/20/30 jaar nog heel veel plezier beleven. Ik groet u allen vanaf mijn bank.

Bankzitter

Joop de Keijzer