Gezicht van de kerk

Een kerk is meer dan een gebouw. Zij krijgt een menselijk gezicht door de personen die er actief zijn. Mensen die zich door de christelijke boodschap laten inspireren tot daden. In deze rubriek bevragen wij vrijwilligers over hun werk in de kerk. Deze keer Pea van de Velde. Tot haar pensionering onlangs, was zij in dienst bij de zusters van Amersfoort aan de Zuidsingel. In het kloosterverzorgingshuis Agnietenhove aan de Herenstraat was zij coördinatrice.

Pea van de Velde: ,,Levend en werkend met de zusters, heb ik me dikwijls kunnen optrekken aan hun wijsheid.”

Van welke kerk bent u lid en wat doet u daar?

,,Ik ben katholiek en hoor bij de Franciscus Xaveriuskerk aan ’t Zand. Ik ben daar lid van de werkgroep voorgangers en sinds kort ook voorzitter van de jonge ‘Vereniging Geloofsgemeenschap ’t Zand’.”

Was uw verbondenheid met de katholieke gemeenschap terug te vinden in uw werk?

,,Jazeker, een kloosterverzorgingshuis is een aparte vorm van ouderenzorg. Het moet natuurlijk aan alle wettelijke eisen voldoen. Maar daarnaast is het wel een klóósterverzorgingshuis. Dat de bewoners religieuzen zijn, bepaalt heel sterk de gang van zaken. Er wordt zo gewerkt dat er voldoende ruimte is voor vieringen, voor bezinningsbijeenkomsten, voor stilte op zijn tijd, kortom: zoals dat past bij deze zusters. Toen ik ongeveer twaalf jaar geleden aan dit werk begon, was ik me ervan bewust dat het heel bijzonder was. Ik ben geen religieuze. Maar - dat heb je als je ouder wordt - ik ontdekte toen wel dat ik behoefte had aan diepgang. Voor talrijke zusters heb ik de avondwake en uitvaart mee verzorgd, maar ook de vele feesten en gezellige bijeenkomsten. Ik was de eerste ‘leek’ (niet religieuze) die dit werk ging doen. Mijn komst was een grote verandering omdat tot dan toe altijd een zuster uit de Congregatie zelf daarvoor stond. Ik was, om het zo maar eens te zeggen, de eerste lekenmoeder-overste.”

Wat kost dit werk u en wat levert het op?

,,Ik woon dicht bij het klooster, dus ik liep ook buiten werktijd wel eens even binnen, als iemand jarig was, of als iemand eens extra aandacht nodig had. Het was een baan die veel persoonlijke inzet vroeg, maar ik voelde ik me er ook erg thuis. Als ik nu terugkijk en denk aan het hartverwarmende afscheid toen ik met pensioen ging, kan ik zeggen dat ik levend en werkend met de zusters me dikwijls heb kunnen optrekken aan hun wijsheid, dat ik gegroeid ben in spiritualiteit.”