Camilla Koevoets bleef altijd met poppen spelen

AMERSFOORT Poppentheater Toermalijn is al jaren een begrip in Amersfoort. Volwassenen die er zo'n vijftig jaar geleden mee zijn opgegroeid, nemen nu hun eigen kinderen mee naar de voorstellingen van Camilla Koevoets.

Charella Hulsbosch

Al 55 jaar groeien kinderen in Amersfoort op met de zelfgemaakte poppen en marionetten van Koevoets (84). Eerst in de Koppelpoort en later in het sprookjesachtige Koetshuis in park Randenbroek. Al die jaren wordt ze vergezeld door Sjoempie de clown, de marionet die deze kerst 56 is geworden en dus ouder is dan theater Toermalijn zelf. Sinds jaar en dag vliegt Sjoempie als afsluiting van de voorstellingen weg in een kartonnen doos terwijl Camilla en de kinderen een liedje zingen. Een liedje dat zelfs de 'kinderen' die lang, lang geleden langskwamen nog weten.

,,Laatst nog," begint Koevoets haar verhaal, ,,Ik werd aangesproken door een vrouw die zo'n jaar of zestig geweest moet zijn. Die kon het liedje ook nog helemaal meezingen." En dan te bedenken dat iedereen Koevoets op haar 21ste vertelde dat ze nooit van poppenspelen kon leven. Ze heeft dan al een opleiding tot kinderverpleegkundige geprobeerd, gewerkt in een bibliotheek en een opleiding tot bezigheidstherapeute gevolgd. Het is een periode van haar leven waarin ze niet zo goed weet wat ze wil, maar poppentheater blijft trekken.

Iedereen zei Koevoets dat ze nooit van poppenspelen kon levenHERINNERINGEN Geïnspireerd door haar vader kiest ze toch voor het poppenspelersbestaan. Gesteund door goede herinneringen uit haar kindertijd, waarin haar vader als hobby speelde voor zijn acht kinderen, gaat ze aan de slag. Eerst als assistente, maar de drang naar een eigen theater blijft. Na jaren spelen bij families thuis en op scholen, belandt theater Toermalijn in de Koppelpoort. Koevoets: ,,Ik speelde drie keer per week, het was altijd uitverkocht. Zowat heel Amersfoort heeft dat toen gezien. Dat merk je nu nog, ik krijg nog ouders die als kind ook bij een voorstelling zijn geweest. Dat je zulke verhalen iedere keer hoort zie ik echt als geschenk, vooral omdat je mensen er zo blij mee maakt."

VERHUIZING De zaken veranderen als Koevoets verliefd wordt op Limburgse houtkunstenaar Frank Driessen. In het knusse huisje aan het Havik waar ze op dat moment woont, is geen plek voor een houtwerkplaats. Laat staan in de Koppelpoort waar het theater zit. Als ze op het punt staan om uit Amersfoort te verhuizen, krijgt het stel een aanbod: ze mogen hun intrek nemen in het Koetshuis in park Randenbroek. Dat zou na een grondige verbouwing de plek worden waar ze tot op de dag van vandaag allebei gelukkig zijn. ,,Elke dag nog ben ik blij met dit plekje", vertelt Camilla.

Het was altijd uitverkocht. Zowat heel Amersfoort heeft dat toen gezienNaast het huis is nu een ruimte waar voorstellingen worden gegeven, op de plek waar vroeger de paarden stonden en de koetsen binnengereden werden. Aan de muur hangen op diverse plekken poppen. Elke pop in de ruimte is zelfgemaakt. Koevoets: ,,Als je ze zelf maakt, leer je ze ook gelijk beter kennen. Dan weet je precies wat je er mee kan." Niet alleen hebben alle poppen een eigen verhaal, ze roepen ook herinneringen op. ,,Als ik er naar kijk zie ik mijn hele leven voorbij komen," zegt Camilla, ,,En altijd als ik binnenkom zeg ik de poppenkast van m'n vader gedag. 'Dag vader', zeg ik dan."

MAGISCHE WERELD Inspiratie voor de karakters in spe haalt Camilla eerst uit sprookjes, maar later ook uit vakanties naar bijvoorbeeld Lapland en voormalig Joegoslavië. Uit dat laatste land komt het verhaal van het meloenmeisje, gespeeld met marionetten omdat spelen met handpoppen nekproblemen opleverde voor de poppenspeelster.

Het weerhoudt Koevoets er niet van om door te gaan met wat ze leuk vindt. ,,Een voorstelling is voor mij echt even onderduiken in een magische wereld. Zolang ik gezond blijf, het aankan om te spelen en het fijn blijf vinden, blijf ik spelen."