Op de fiets

20 februari 2019 om 11:02 Lokaal/Column

Ook uw stukkiesschrijver, tevens accu vrij pedaalridder, kreeg hevige lente- en fietskriebels de afgelopen mooie dagen. Samen met mevrouw de Keijzer stapte ik op onze stalen rossen om 'een blokje om' te gaan. Niet zo ver uit de buurt maar net ver genoeg om geen zadelpijn te krijgen. Richting Hoogland met zijn heerlijke al goed bezette terrassen. Later op naar Leusden door dat prachtige natuurgebied De Schammer waar we lekker kneuterig effe pauzeerden om uit een zogenaamde dopper water te drinken want na zo'n pittige zes kilometer in de benen was familie de Keijzer wat dorstig geworden. Het fietstochtje naar en door De Soester Duinen was een ritje met hindernissen.

Denk dat de halve provincie Utrecht op het idee was gekomen om in dit fraaie stukje natuur te gaan recreëren. Honden, niet aangelijnd, renden, blaften, scheten en vochten er lekker op los en de baasjes maar 'sorry' roepen als hun labrador, mopshond, gekuifde naakthond, dwergkeeshond of vuilnisbak ras rakelings voor of achterlangs voorbij stoof. Dan waren er nog de paardenmeisjes die uit de hoogte op hun edele viervoeter net deden of hun wipneusje bloedde als hun 'Bonfire' of 'Totilas' de gevlochten staart optilde of met veel geraas en gespetter de inhoud van zeker honderdvijftig bidons over het fietspad liet stromen. Slalommend langs paardenhopen, bakfietsen, rollators, slingerende kleutertjes op gekleurde driewielertjes, verliefde en innig omstrengelde koppeltjes bereikten we zonder ongelukken maar met een overslaande hartslag de altijd op de route liggende terrassen.

Veel gehoorde kreet onderweg, ,,Mot je zo langzamerhand niet eens aan een elektrische fiets, De Keijzer", of ,,Jopiejoo, wat dacht je van een beetje fietsondersteuning op je ouwe dag". We kijken dan gewoon stoïcijns voor ons uit want er gaat niets boven een traditioneel rijwiel zonder hulp van moderne technische snufjes. Snoeihard worden we ingehaald en gepasseerd door seniorenstellen met fietshelmen, te strakke fietsleggings, stoere zonnebrillen, handschoenen zonder vingers, ingegroeide teennagels en steunkousen. De haastige grijze elektrische golf ziet al racend niet veel van het ontluikende natuurschoon, razen er voorbij, missen zodoende de kleurrijke gazons vol krokusjes, sneeuwklokjes en narcisjes. Horen al jakkerend niet de spelende specht, de vrolijke vink, de biddende buizerd, de hollende haas, de parende putter, de boze beflijster en de platte pad. Al dit oogverblindend opbloeiend leven gaat aan deze leeftijdgenoten voorbij. Neem de tijd, omarm voorzichtig de voorjaarszon, drink met je ogen dicht je eerste glaasje op wat voor terras dan ook, vergeet vooral niet te genieten.

Op weg naar huis werden we melig. Opeens schoot dat jaren vijftig liedje van Max van Praag me te binnen, 'Als ik tweemaal met mijn fietsbel bel, nou dan weet je het wel'. Het echtpaar achter ons zong spontaan mee!

Joop de Keijzer.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie