Twee muzikale theatervoorstellingen van nieuw lokaal talent op 29 oktober in Theater de Kamers

Op vrijdag 29 oktober spelen Roes en Ruth Elings hun debuutprogramma’s in Theater de Kamers. De deuren gaan open om 19:30 en de theatergordijnen om 20:00. Ruth Elings woont in de regio Amersfoort, de helft van Roes, Judith Oosterwijk, is geboren en getogen op de Utrechtse heuvelrug.

Ruth Elings speelt ‘TOBBEN’

Ruth Elings werd in 1995 geboren in een klein dorpje midden in de Betuwe. Al dromend over een toekomst in de grote stad begon daar haar liefde voor muziek. Nu woont ze in die grote stad en staat ze aan het begin van een heel nieuw avontuur: haar eigen liedjesprogramma’s maken. Tijdens haar Conservatoriumstudie is Ruth begonnen met het schrijven van haar Nederlandstalige repertoire. Met voorbeelden als Annie M.G. Schmidt, Wim Sonneveld en Yentl en de Boer combineert ze haar muzikaliteit met scherpe en grappige teksten. De liedjes uit haar nieuwe programma bleken één gemene deler te hebben: ze zijn uit tobben ontstaan. Haar ietwat wereldvreemdheid zorgt voor een frisse blik op onze manier van leven, de karakters die rondlopen op deze wereld en natuurlijk de wereld zelf. Ruth is in haar onschuld ontwapenend en laat haar publiek tijdens haar voorstelling lachen en soms een beetje huilen, maar zorgt er altijd voor dat je met een heel fijn en gelukkig gevoel het theater verlaat.

Roes speelt ‘We zullen wel zien waar we terechtkomen’

In 1861 reisde Alexine Tinne als eerste vrouwelijke ontdekkingsreiziger door de Sahara. Ze stuit op existentiële thema’s en wordt meer dan ooit geconfronteerd met haar verleden. Ondanks dat de wereld destijds nog volledig anders was, zijn de thema’s waarop ze stuit verrassend actueel. Want, kun je verantwoordelijk worden gehouden voor de daden van je voorouders? En kun je het ooit goed doen?

Roes bestaat uit Judith Oosterwijk (1998) en Sophie Laurence (1998) en wanneer Roes iets maakt, weet je zeker dat de rauwe randjes opgezocht zullen worden. De muzikale voorstelling is zowel sprankelend als spraakmakend en gaandeweg zal jij je net zo in – de toch niet zo onbevreesde – Alexine gaan herkennen als Judith en Sophie hebben gedaan. Je zou de voorstelling bijna als persoonlijk kunnen gaan bestempelen, maar misschien komt alles daar wel op neer. Ze zingen over je eenzaam voelen te midden van honderd kamelen, bidden tot een God waar ze niet in geloven en vermengen het heden en verleden.