Column Joop de Keijzer

Opa leest voor

Op het verjaardagfeestje van journalist Willem Meuleman liep ook 'koffieleutje' Dirk Jan Stip rond. De eigenaar van Coffee Corazon wachtte het juiste moment af om toe te slaan. Ik stond gezellig te lullen met fotografen Frans Kanters en Marco Hofsté toen de stiekemerd quasi-belangstellend bij ons kwam staan. ,,Wat doen jullie zondagmorgen?", vroeg hij. ,,Waarom vraag je dat?", vroeg Frans. ,,Ik zoek nog voorleespapa's voor zondagochtend bij mij op de zaak." De om ons heen staande dames werden enthousiast en riepen dat we dat moesten doen. Daar stonden we met onze mond vol tanden, konden er eigenlijk niet meer onderuit. We waren er met boter en suiker ingegaan, want nu weigeren was geen optie. ,,We doen op zondagmorgen toch al weinig dus kan hij mooi een keertje komen voorlezen", riep mevrouw de Keijzer plagend vanaf de bank in de voorkamer. ,,Ja, maar ik heb een vreselijk ochtendhumeur", probeerde ik nog als excuus om er onderuit te komen. ,,Dan mag jij wel om 12 uur komen", riep Dirk Jan op triomfantelijke toon. ,,Er moeten namelijk meer papa's en opa's voorlezen, want dat gebeurt nog veel te weinig. Ik zie je zondagmiddag in de Krommestraat en zorg voor lekker sterke koffie."

Deed daarna zegevierend een high five met mevrouw Stip en maakte een flesje bier open met een geleende aansteker. Op zondagmorgen meld ik mij dus, matig gemotiveerd, bij Coffee Corazon. Had twee voorleesboeken meegenomen. 'Vijftig Tinten Grijs' van E. L. James en 'De Vagina Monologen' van E. Ensler. De trap op naar de bovenverdieping waar ik welkom werd geheten door Dorothée Postel en John Schrijnemaker van kinderboekenwinkel Speelboek ook uit de Krommestraat. Bij het zien van mijn voorleesliteratuur legde Dorothée geschrokken uit dat kinderen die middag de doelgroep waren en niet de vaders en moeders. Op de grote zwart leren voorleesfauteuil zat Marco al vol overgave voor te lezen. Toen hij in een zin het woord 'Joekel' gebruikte, hoorde ik een meisje aan haar mama vragen wat een Joekel was. Mama mompelde iets van 'heel groot' en dat ze weer moest luisteren naar de voorleesmeneer.

Toen was ik aan de beurt. Daar zat ik in de nog warme fauteuil met een boekje over beren, krokodillen en vogeltjes. Voor me zo'n veertig kinderen met links een groot snottebelkind, rechts een neuspeuteraar die zo diep in zijn neusgaatje zat dat zijn vingertje niet meer te zien was. In het midden een luidruchtige kleuter wiens moeder het overwicht volledig was kwijtgeraakt en helemaal achterin een paar ADHD'ertjes die tevergeefs door hun vaders tot kalmte werden gemaand. Gelukkig heb ik na een zware avond een bromstem. Toen ik de bruine beer nadeed bromde ik vervaarlijk. De ruimte was opeens doodstil, met open mond staarden de kindertjes mij aan. Bij sommige hummeltjes viel het half opgepeuzelde croissantje uit hun mond, het jongetje met de vinger in zijn neus stopte met peuteren en de rumoerige kleuters achterin kropen angstig bij hun vader op schoot.

Als ik aan het eind van het verhaaltje het boek dichtklap valt er een last van mijn schouders. De kinderen hervatten hun ademhaling, moeders bestellen opgelucht nog een kopje koffie en de vaders stellen hun kroost gerust met een glaasje limonade of een plakje cake. Het organiserende duo van ' Vaders Voor Lezen' fluistert dat dit niet echt de bedoeling is, want de kinderen moeten vol aandacht vrolijk en onbevreesd kunnen luisteren naar een voorleespapa of opa, maar of ze nou genoten hebben van mijn bijdrage is maar de vraag. Ze laten nog weten of dit voor herhaling vatbaar is. ,,We bellen u nog wel", zegt het tweetal. Het bovenstaande is natuurlijk niet echt gebeurd. De volgende keer ga ik echt voorlezen!

Joop de Keijzer.