Zwaar jaar voor burgemeesterspaar
23 december 2009 om 00:00 Nieuws,,Een beetje zenuwachtig sta ik veel te vroeg in theater ‘De Lieve Vrouw’ te wachten op Albertine en Hein van Vliet. Als correspondent van deze krant mag ik een mooi ‘kerstartikel’ maken met dit heerlijke echtpaar in de hoofdrol.
Klokslag zes uur komen ze binnen en voor ik de kans krijg om iets te bestellen, staat Albertine al aan de bar en vraagt wat ik wil drinken.
Dan nemen we plaats aan een tafeltje en ik overhandig eerst de koekjes die mijn vrouw voor deze gelegenheid heeft gebakken.
De tongstrelers, bestaand uit dadels, vijgen, abrikozen en kokossnippers vinden gretig aftrek en Hein mag er een paar extra om wat aan te komen. Want tijdens zijn ziekte is hij ruim tien kilo afgevallen.
En dan volgt een uur lang een ingrijpend verhaal over een zeer bewogen laatste half jaar dat hun beider leven totaal op zijn kop zou zetten.
Maar wat een fijn gesprek ontwikkelt zich in dat uur en wat een genot is het om met die twee mateloze optimisten te mogen praten.
Niks geen formaliteiten, soms ernstig, soms ontroerend, soms met relativerende humor. Mijn aanvankelijke nervositeit verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Het beschermende helmpje dat Hein bij binnenkomst droeg, doet hij voorzichtig af. Hij schenkt bewust met zijn linkerhand het frisdrankje in zijn glas.
Hij morst een beetje want links is de controle en het gevoel, ondanks pittige therapie, nog niet helemaal terug.
De oorzaak, een hersenontsteking, opgelopen op de derde dag van hun vakantie in Normandië, zorgt voor een levensbedreigende situatie.
Dodelijke streptokokken zijn vermoedelijk door een tandontsteking in de bloedbaan terechtgekomen en zorgden voor een abces in zijn hersenen. Dit was bijna fataal afgelopen als de Franse artsen niet ogenblikkelijk zijn schedel hadden gelicht.
Drie weken lang heeft Hein in een Frans ziekenhuis doorgebracht maar heeft daar feitelijk weinig van meegekregen. Ook dat zijn vrouw soms urenlang zijn hand vasthield en masseerde, is hem totaal ontgaan.
Zijn vrouw week geen moment van zijn zijde maar ook dochter Maartje, razendsnel uit Lissabon overgekomen en zoon Joost, helemaal uit Melbourne, waren vliegensvlug ter plekke om hun ouders bij te staan.
Ze hebben hem er doorheen gesleept en zijn altijd rotsvast in zijn herstel blijven geloven.
‘Kracht naar Kruis’ is een uitspraak van Albertine, die duidt op doorzetting, hoop en geloof op een goede afloop.
Na drie weken mag Hein naar Nederland worden vervoerd. De 600 kilometer naar Amersfoort worden per ambulance afgelegd want vliegen is te gevaarlijk.
Dan volgt in het Elisabeth ziekenhuis een maandenlange verpleging en drie maanden infuus met antibiotica om die gemene bacterie onschadelijk te maken. Ook hier komt Albertine trouw bijna elke morgen koffiedrinken, nemen ze de dagbladen door en leest ze zijn favoriete column aan hem voor.
Het verplegend personeel staat dag en nacht klaar, is behulpzaam en niets is hen teveel. Vanaf deze plek moet ik dat noemen want de zorg krijgt in hun ogen nog veel te weinig waardering.
Hein houdt in het ziekenhuis een dagboek bij dat de werktitel ‘Observaties vanaf mijn ziekbed’ meekrijgt en in een passage komt zowaar brugwachter Joop voor die zowel Koppel als Kwekersbrug bedient.
Nu Hein in Amersfoort wordt verpleegd, heeft Albertine eindelijk ook iets meer tijd om haar zinnen te verzetten en doet onder andere mee aan de wandeltocht ‘De Omtrek van Amersfoort’. Tevens klimt ze zonder een spoortje hoogtevrees in de 65 meter hoge spectaculaire kermisattractie in Hoogland tijdens Amersfoort 750.
Haar taken worden overigens dan al zes weken probleemloos waargenomen door de overige leden van het college waardoor ze alle tijd en ruimte krijgt om er niet alleen voor Hein te zijn, maar ook om een beetje te kunnen ontspannen.
Na behandeling in het Elisabeth ziekenhuis wordt Hein overgeplaatst naar Doorn waar hij in revalidatiecentrum Aardenburg een zeer intensieve therapie ondergaat.
Als ik hem daar een bezoek breng, sta ik versteld van zijn vorderingen, want zijn rollator heeft hij niet meer nodig. En hij neemt mij mee naar de therapieafdeling waar hij de laatste hand legt aan een deurmat. Daarna volgt een hangmat die hij voor de zomer klaar hoopt te hebben.
Alleen aan het helmpje is nog te zien dat hem iets ernstigs is overkomen.
Inmiddels is hij in de weekends thuis en hoopt hij op termijn voorgoed naar huis te mogen.
De Kerstdagen brengen ze samen wandelend en fietsend (met helm) door, maar tijdens de jaarwisseling moet Albertine werken en is dus weer gewoon burgemeester van deze topstad.
Het medeleven en de hartverwarmende reacties uit de stad van allerlei bekende en onbekende mensen heeft het echtpaar Van Vliet zichtbaar goed gedaan. Ze kijken in alle opzichten heel dankbaar naar deze heerlijk stad en zijn betrokken inwoners.
Het ‘gaatje’ in Heins hoofd, zelf spreekt ie van een luikje, wordt te zijner tijd weer netjes dichtgemaakt en ondertussen werkt hij aan het uitwerken van zijn dagboek
Hij is gelukkig al weer actief in het klokkenluidersgilde en mocht de onthulling van hun vaandel verrichten.
Albertine sluit af met een mooie kerstwens: ,,Zorg voor mensen om je heen tijdens de Kerstdagen vooral voor degenen die je dierbaar zijn” en ze knijpt zachtjes in Hein zijn gekwetste hand.”
u Daags na dit interview maakte burgemeester Van Vliet bekend volgend jaar haar taken te zullen neerleggen.
