‘Een blond engeltje redde mijn leven’

20 mei 2009 om 00:00 Nieuws

Om de reddende engel te bedanken gaan Dick en Joke van Ravenhorst woensdagavond naar de Amersfoortse wijk Kruiskamp. Ze hebben bloemen, een cadeautje en een gebaksdoos vol Barneveldse Verleiding (suikerbollen met room) bij zich. Met de vriend van Pleuni Bleijenberg hebben ze afgesproken dat ze op de koffie komen, maar Pleuni zelf weet van niets.

,,Zonder haar was ik er nu niet meer, dat is iets dat zeker is.” De rollen kunnen op een bizarre manier volledig omdraaien en een toevalligheid kan je leven redden. Dat heeft Kootwijkerbroeker Dick van Ravenhorst aan den lijve ondervonden. Op bezoek bij zijn vrouw op de afdeling cardiologie in het Amersfoortse Meanderziekenhuis werd hij onverwacht door een verpleegkundige letterlijk naar zijn huisarts gestuurd. Twee maanden later werd hij met spoed aan zijn hart geopereerd. Door André van der Velde | Foto: Jan Pit

De verrassing is dan ook heel groot als zij Dick ziet op de overloop voor haar woning. ,,Mag ik u zoenen, u ziet er heel goed uit”, zegt ze met een stralende lach. Het tweetal omhelst elkaar als oude vrienden die elkaar naar jaren weer zien. Echtgenote Joke en vriend Ronald kijken genietend toe.

Bij de koffie en de Barneveldse suikerbollen gaan de gedachten terug naar het moment in januari toen Dick op bezoek was bij Joke, die kort daarvoor gedotterd was. De verpleegkundige die met haar sprak, leek plotseling de rollen om te draaien. ,,Mijn aandacht werd van uw vrouw naar u getrokken. Ik merkte dat er iets niet in orde was”, blikt Pleuni met hem terug. Toen ook nog eens bleek dat Dick de cardioloog van zijn vrouw kende, omdat hij zelf ooit een hartinfarct had gehad, vroeg ze hem of hij buiten adem raakte als hij een trap was opgelopen. Dat bleek het geval. ,,Hij had typisch cardiale klachten. Die druk op zijn borst in combinatie met zijn stevige postuur, zijn voorgeschiedenis en - wat al snel duidelijk was - zijn eigenwijsheid, lieten me reageren”, legt Pleuni uit. ,,Hij is zo iemand die zonder klagen doorgaat en doorgaat, tot het te laat is. En ik kreeg ook meteen de indruk dat zijn vrouw het prima vond dat ik er iets van zei. Bovendien ben ik iemand die naar haar gevoel luistert.”

Om de wijze waarop Pleuni Dick wist te overtuigen van de noodzaak zijn huisarts te bezoeken, kan Joke nog steeds lachen. ,,Dick is niet het type dat zich laat sturen, integendeel. Maar met zijn vage toezegging nam Pleuni geen genoegen. Ze zei: ‘en nu wil ik een duidelijk ‘ja’ horen”, ze houdt even in en kijkt Pleuni glimlachend aan. ,,Hij was absoluut niet naar het ziekenhuis gegaan zonder uw wijsvinger.”

Pleuni moet hartelijk lachen om het beeld dat zij fel kan overkomen. ,,Ik ben doorgaans niet zo fel, hoor. En de manier waarop ik Dick benaderde is niet gebruikelijk, maar kennelijk moest het zo zijn.”

Dick knikt instemmend. ,,De volgende dag ging ik naar de huisarts, zoals ik beloofd had. Hij maakte een hartfilmpje en probeerde eerst verschillende medicijnen uit. Na een maand verwees hij me naar de cardioloog. Twee weken later had ik een afspraak met hem. Na het onderzoek werd ik gecatheteriseerd zodat hij kon zien wat er loos was en dat was niet best. Die cardioloog zei ‘jij gaat niet meer naar huis, dat is niet verantwoord’. En toen ging het allemaal heel snel. Ik werd meteen opgenomen in het ziekenhuis en twee dagen later werd ik al geopereerd.”

Hij zou een zware operatie ondergaan: vijf hartslagaders moesten worden omgeleid. Maar daar bleef het niet bij, vertelt Joke. ,,Tijdens die operatie ontdekten ze bij toeval dat zijn aorta, de hoofdslagader, op springen stond. Er is vervolgens meteen een kunststof buisprothese ingezet. Dus hij heeft in één klap twee heel zware operaties ondergaan. In het ziekenhuis zeiden ze na afloop dat Dick niet één, maar twee engeltjes op zijn schouder heeft gehad.”

Na een week ziekenhuis kon Dick al naar huis en wilde hij een van die twee reddende engeltjes persoonlijk bedanken. Ze gingen naar de afdeling cardiologie, maar wisten haar naam niet. Een verpleegkundige wist uiteindelijk wel wie het ‘ blonde meisje met staartje van de afdeling cardiologie’ moest zijn. ,,Maar ze bleek niet meer in het ziekenhuis te werken. De verpleegkundige wist wel te vertellen dat Pleunis vriend Ronald, cardioloog in opleiding, ook in het ziekenhuis werkt”, vertelt Joke. ,,En toeval bestaat echt niet, want wie kwam juist op dat moment de afdeling opgelopen?” Ronald lacht om die bijzondere samenloop van omstandigheden. ,,Ik kom nog maar zelden op die afdeling, maar moest er toen heel toevallig even zijn.” Gedrieën konden ze vervolgens een plan smeden om Pleuni te verrassen, iets dat zeker is gelukt.

Tijdens het warme afscheid drukt Pleuni Joke en Dick, die al vanaf de middelbare school bij elkaar zijn, op het hart vooral nog iets moois te maken van het leven. ,,Daar heb je het leven voor, om te genieten”, glundert Dick. In de lift naar beneden kijkt hij met veel plezier terug op de ontmoeting met Pleuni. ,,Het was prachtig om haar weer te zien. Ik weet dat ik er zonder haar gewoon niet meer was.”

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie