Confrontatie met de meesters
13 mei 2009 om 00:00 NieuwsMardoe las tweeënhalf jaar geleden over het project, maar voelde zich in eerste instantie niet aangesproken. ,,Het was voor jonge getalenteerde kunstenaars en met mijn 36 jaar vond ik mij niet jong meer en bovendien zal ik niet over me zelf zeggen dat ik getalenteerd ben. Dat is aan anderen”, vertelt ze in de warm ingerichte tentoonstellingsruimte waar haar werken hangen naast die van Withoos. Een van die anderen was Lex van de Haterd, want hij benaderde haar om er toch eens serieus over na te denken. ,,Hij kende mijn werk en vond het helemaal passen bij de vanitasschilderijen van Withoos, stillevens dus met allerlei symbolen die de tijdelijkheid van het aardse leven weergeven. Ik besloot vervolgens toch mee te doen.”
door André van der Velde
Aanvankelijk dacht ze bij Withoos alleen aan het beroemde ‘Gezicht op de stad Amersfoort’, ,,maar het bleek dat ik ook zijn stillevens kende, ik wist alleen niet dat ze van hem waren. En vanitas is ook helemaal mijn thema. Het vergankelijke, het ongrijpbare van het leven spreekt mij sterk aan”, zegt ze ontwapenend lachend. ,,Dat klinkt misschien wat zwaarmoedig, maar er zit iets poëtisch, iets moois in het vergankelijke. Het wijst je erop dat je hier en nu moet leven.”
Ze loopt naar een groot overwegend donker schilderij van Withoos, een bizar decor vol schedels, vergane boeken, sombere klokken en verlepte bloemen. ,,Wat ik leuk vind is dat er in die donkere gedeeltes heel veel gebeurt. Maar kijk ook eens naar die verlepte plantjes die midden in het bijna magische licht staan.”
Het werk van Painter komt in eerste instantie een tik donkerder over dan het grote vanitasschilderij van Withoos. Maar beiden maken gebruik van het contrast tussen licht en duisternis, zoals onder meer blijkt uit Painters foto van een plant bij een oude schuur. ,,Door de kleurverzadiging en het contrast aan te passen heb ik de intensiteit veranderd. En de plant baadt in het zelfde warme licht als bij Withoos.”
Een heel ander werk, Pink Ruffles, behelst een typisch Amerikaans babyjurkje, dat allerlei ongemakkelijke associaties oproept en toch ook heel mooi is. ,,Het is zogenaamd een forensisch/archeologische vondst. Het was het jurkje van mijn dochter dat ik een jaar geleden in de tuin heb begraven. Daarna heb ik het opgegraven en gefotografeerd. Het werk bestaat uit verschillende foto’s die expres slordig boven elkaar zijn gezet. Zo heb ik het als het ware nieuw leven ingeblazen.”
Ook het portret van een jong meisje, Black Roses intrigeert. ,,Als het een gevoel van onbehagen oproept, ben ik geslaagd in mijn werk”, glimlacht Painter.
u Zonen en Dochters van Amersfoort, te zien tot en met 19/9 in het Armando Museum Bureau, het Mondriaanhuis en Museum Flehite.
