Christine Boersen opent haar huis

SCHUILENBURG - ,,Tekenen zat al heel jong in mijn bloed, lijf en ziel. Ik ben geboren met een passie ervoor. Mijn sterkste kant was het op papier zetten van mensen en gezichten, meteen het moeilijkste. Maar ik tekende ook in de natuur: waar m’n oog maar opviel”, aldus Christine Boersen.

door Ellen de Jong

Christine ging niet naar een Academie ,,Ik wilde geen bemoeienis van een leraar om te weten te komen wat ik in huis had. Aan mijn passie mocht niemand komen; alles wat ik waard was moest ik zelf ontdekken. Al het creatieve wat naar buiten is gekomen is dus echt van mij, niet gestuurd van buitenaf.”

Voor het nodige brood op de plank begon Christine een praktijk voor therapie en er bleef toen geen tijd meer over om te tekenen en te schilderen, ,,maar de passie bleef, die werd alleen maar sterker. Nadat ik flink was ingestort moest ik van onder af beginnen, wetende dat ik m’n oude werk slechts voor een klein gedeelte kon doen. Toen dacht ik: ,,er is maar één ding dat me kan genezen en dat is schilderen. Dat ben ik gaan doen en ik keek met verwondering naar wat ik aan het doen was en dat heb ik nog. Ik ben altijd verwonderd over wat er op het doek komt, aangezien ík het niet gedaan heb. Ik ben met olieverf begonnen en er nooit mee opgehouden omdat ik van pure dingen houd. Ik vind olie zo puur en zoveel warmer en doorzichtiger; ik wil niemand kwetsen, maar voor mij is acryl plastic.”

Christine’s werk ontwikkelde zich naar de abstractere kant, ,,maar echt abstract wil ik niet. Ik ben geen trendsetter of volger, ik volg m’n hart. “

Geleidelijk aan kon Christine uitdrukkingen van mensen uitbeelden ,,die echt vanuit hun ziel oprezen als het ware. Die leerde ik schilderen zonder dat er een figurant stond en zonder dat iemand zei: het lijkt wel of het lijkt niet. Het beeld ontstond puur vanuit mezelf. Ik gaf een eigen invulling aan die portretten, op een vrije manier, ik durfde steeds meer los te laten op het doek. Die passie die al die jaren op de loer lag kwam tot explosie. Ik had overigens nooit een plan van tevoren, ik maakte een achtergrond en dan kwam er van alles op.”

Zoals: twee mensen die elkaar omhelzen, prachtig vaag gehouden en op de rug gezien, en een ontmoeting waarin een paar gestalten te zien zijn. Tussen hen in schreef Christine ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’. Er is ook een werk in wording waarin ik twee gezichten ontdek. Heel bijzonder is een schilderij dat Christine maakte naar aanleiding van een door haar zelf bedacht gedicht. We staan er samen voor en ze draagt voor: “In mijn huis met hoge torens klim ik door van deur tot deur. Tot ik kom in ijle verte dromend, dromend ga ik door. Van wens tot wens, van droom tot droom, erken ik daar mijn eigen grens.”

u Zondag 15 juli van 14.00 - 17.00 uur. Ariaweg 107.