Ingezonden: Amersfoort verslaafd aan prestige projecten en onachtzaam naar wijkbewoners.

5 december 2011 om 00:00 Nieuws

Bestuurders, politici, zakenlieden en cultuurinstellingen zijn onafgebroken bezig met één centraal thema: ,,Zet Amersfoort op de kaart''. Dat beleid begon met de komst van toenmalig burgemeester Brouwer, die na haar eerste kennismaking met de mensen van de stad constateerde dat het ernstig ontbrak aan een ,,trots op Amersfoort''-gevoel. Dat was een juiste constatering en sindsdien is er hard gewerkt om van Amersfoort een groei- en bloeistad te maken. In 20 jaar heeft Amersfoort een ware metamorfose ondergaan. Het centrum ging op de schop, buitengebieden werden geannexeerd, prestigieuze cultuurpaleizen gepland, groenvoorzieningen verbeterd, en verkeersplannen onophoudelijk gewijzigd. Amersfoort is een aantrekkelijke stad met een smoel geworden.

Ook economisch doet Amersfoort het goed, mede door de komst van talloze bedrijven, die dankbaar gebruik maken van de centrale ligging in het land. In deze 'update' van de stad werden ook de sociaal culturele en educatieve voorzieningen in de wijken niet vergeten. Bibliotheken, wijkcentra, buurthuizen, verenigingsgebouwen, sportverenigingen, kerken en scholen kregen een onmisbare kernfunctie in de wijkontwikkeling. Veel van die voorzieningen worden gebruikt door wijkbewoners die het grootste deel van hun leven in hun eigen buurt of wijk doorbrengen. Per definitie zijn dat de kwetsbaarste groepen. Die groepen gaan niet profiteren van een nieuw en onbetaalbaar cultuurpaleis aan de Eem of een dure opknapbeurt van het stadhuis. Zij worden het slachtoffer van de prestigedwang van stadsbestuurders en directies van culturele en educatieve instellingen die hun hand overspeeld hebben. Ze gaan betalen voor de financiële tekorten en leveren als dank daarvoor hun basisvoorzieningen in.

Dat beleid is niet verkoopbaar, ook niet met een verhaal over de noodzaak om te bezuinigen. Het zal de kloof tussen de mensen van de stad en de bestuurders van de stad alleen maar vergroten.

Om nog maar niet te spreken van het verlies van sociale samenhang en veiligheid in de wijken, thema's die toch hoog genoteerd staan bij de overheid.

Bij wijkbewoners - die ik spreek - overheerst een gevoel van verbijstering en woede, gevolgd door de gelatenheid van 'ze doen toch wat ze willen, daar kun je als bewoner niets aan veranderen.'

Daar komt langzaam verandering in. Bewoners uit de wijken Kruiskamp, Zielhorst, Schothorst en Kattenbroek leggen zich niet neer bij de komende kaalslag van hun basisvoorzieningen. Ze doen onderzoek naar de haalbaarheid van het opzetten van nieuwe centra voor ontmoeting, economische bedrijvigheid en cultuur (bibliotheek), met eigen middelen.

De (stads)bestuurders vinden dat ogenschijnlijk prachtig, maar zijn ondertussen al hard aan het bedenken hoe ze - door ongunstige voorwaarden te scheppen - een en ander in de kiem kunnen smoren. Dat juist in deze periode van kaalslag, plannen op tafel worden gelegd voor een al eerder geplande renovatie van het stadhuis vormt het trieste sluitstuk van de totale onverschilligheid en het onbegrip van onze bestuurders voor de mensen van de stad.

Gemeente ga eens beseffen hoe ver je je verwijderd hebt van de burger.

Daan Vosskühler,

bewoner Schothorst

Amersfoort

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie