column

15 juni 2021 om 15:21

Gezellige priklocatie

Samen met mevrouw De Keijzer fietst uw stukkiesschrijver, géén liefhebber van vegetarische kibbeling, naar de Wagenwerkplaats in het Soesterkwartier waar we onze tweede vaccinatie gaan halen.


Het is er gezellig druk. Iedereen houdt zich keurig aan de regels. Mondkapje, looproute, legitimatie en anderhalve meter. We fietsen het terrein op, worden door een aardige verkeersregelaar netjes verwezen naar de fietsenstalling aan de zijkant. Lopen naar de ingang waar Tessa ons welkom heet. ,,U komt voor de vaccinatie?” vraagt ze vrolijk. ,,Nee hoor, ik kom hier een terrasje pikken”, zeg ik lollig. Tessa reageert gevat en zegt: ,,Dat treft want als u daar uw handen even ontsmet heeft u meteen wat alcohol te pakken!” Een prachtige binnenkomer.


Ontspannen lachend lopen we langs de controle waar achter loket 8 Cora mij verwelkomt. In het computersysteem wordt alles keurig geregistreerd. Mag doorlopen naar een hokje waar Ceciel mij opwacht voor het prikje. Ze steekt een fantastisch verhaal af over stoere soldaatjes die mij gaan beschermen, oorlog gaan voeren tegen het gemene virus. Terwijl ze door vertelt over afweer, immuniteit en gezonde cellen is het prikje al gezet. Bedank haar uitgebreid voor haar prachtige medische beeldspraak.


Ga vervolgens naar de wachtruimte waar we een kwartiertje nauwlettend in de gaten worden gehouden door vrijwilligsters Max en Guus. Als ik tegen Max roep dat ik haar dubbel zie schiet ze in de lach en zegt dat ik de eerste ben met een dergelijke opmerkelijke bijwerking maar het absoluut niet nodig is om een arts te raadplegen. De dames zijn erg bezorgd om mij, om de vijf minuten komen Guus en Max even vragen hoe het met me gaat. De schatten vinden mijn T-shirt (Holland’s Next Top Model) schitterend en voor we het weten is het kwartiertje op ‘mijn praatstoel’ voorbij.


Tegenover me zit een reusachtige man met een mondkapje dat steeds afzakt. Als hij plotseling moet niesen, vliegt het stukje stof achter zijn linker oor vandaan. Gelijk staat er een gastvrouw voor zijn (natte) neus om te kijken of alles goed gaat. Naast me zit een dame luidruchtig met het thuisfront te bellen dat ze niets mankeert, op het punt staat opgelucht naar huis te komen.


Mevrouw De Keijzer heeft de tijd bijgehouden op haar mobieltje, loopt langs mijn hokje om me op te halen. We groeten uitbundig Max en Guus voor hun bezorgdheid, zwaaien naar Cora en Tessa. Mevrouw De Keijzer gaat iets later nog effe gauw terug want ze wil dat stempel en die aantekening in haar gele boekje wat ze een paar dagen eerder uit een stoffige bureaulade had opgeduikeld. We zijn nu voor 95% beschermd. Dat geeft een lekker veilig gevoel. Als ik op weg naar huis zwaai naar een bekende wijkbewoner voel ik toch het plekje waar is geprikt. Het mag geen naam hebben.


Het vaccin van Pfizer doet weer zijn werk bij De Keijzer. Een dikke familieknuffel is aanstaande!


Joop de Keijzer