'Ik haal mijn kracht niet uit uniform'

26 april 2021 om 09:50

'Jaarlijks krijgen zo’n 250 agenten te maken met PTSS'

Jeroen van der Veer

PREMIUM Na jarenlang één van de vaste gezichten van het politiekorps in Amersfoort te zijn geweest, doet Jeanet Smith het uniform uit. De vriendelijke agente heeft in Amsterdam een nieuwe functie -binnen de politie- gevonden en verlaat daardoor de stad waar ze zo’n twintig jaar actief was. Na het werken in noodhulp en wijkagentschap in diverse Amersfoortse wijken, gaat de vijftiger zich nu inzetten voor agenten waarbij het emmertje overloopt. ,,Ik heb in mijn loopbaan heftige dingen meegemaakt en kon het een plekje geven, maar sommigen kunnen dat niet en hebben hulp nodig.”

Als negentienjarige begon Smith bij de politie in Amsterdam en daar kreeg ze direct een goede vuurdoop. Er was daar veel criminaliteit, het regende meldingen en als broekie leerde ze al vrij snel het vak. Deze bagage nam de agente allemaal mee, toen ze enkele jaren later in De Bilt ging werken, om vanuit daar naar Hilversum te gaan. ,,Maar de huizen waren daar zo duur, dat ik samen met mijn partner, ook agent, een woning kocht in Amersfoort. We hoorden hier continu sirenes en ik merkte dat mijn nieuwe woongebied ook een interessant werkgebied kon zijn. 23 jaar geleden solliciteerde ik dan ook en ik werd aangenomen.”

En zo gebeurde het dat ze in haar eigen woonplaats in de noodhulp werkte. Achter boeven aan; soms kleine winkeldiefjes, soms moordenaars. ,,Het is hier hollen of stilstaan. Er gebeurt altijd wel iets en dat ik werkzaam was in de stad waar ik woonde, zag ik niet als probleem. Ik was altijd eerlijk naar de mensen toe, dus angst dat grote criminelen mij privé zouden lastig vallen, heb ik niet.”

BELAAGD Niet lang daarna werd Smith groepschef service, wat inhield dat alle binnengekomen meldingen voor de politie Amersfoort door haar team behandeld werden. Toch miste ze het werken op de straat en daarom werd ze niet lang daarna wijkagent van de wijk Kruiskamp. ,,Ik zou dit samen met iemand anders doen, maar die had mij net drie dagen ingewerkt en werd overspannen. Nee, haha…dat kwam niet door mij. Maar goed, ik stond er dus opeens in mijn eentje voor. Als wijkagent moet je in verbinding staan met iedereen in je wijk en daar slaagde ik in. Ik werd een keer belaagd door een hele grote groep en ik had nog geen assistentie van mijn collega’s en toen kwam een bekende crimineel uit zijn flat. Hij zag het gebeuren en nam het voor mij op. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik de grootste vrienden ben met iedereen, maar was wel een teken dat ik respect had gekregen van bepaalde figuren.”

,,De grootste criminelen zijn ook gewoon een mens en ik vond het belangrijk dit altijd te blijven zien”, aldus Smith. ,,Zij wisten echter wel; bij een overtreding werden zij ook door mij aangepakt, maar ik zorgde wel voor goed contact."

w        [Lees het uitgebreidere interview met Jeanet Smith, waarin ze vertelt over haar tijd in Hoogland en haar nieuwe uitdaging, op De Stad Amersfoort.nl Premium.

NIEUWE UITDAGING Daar, in Hoogland, bleek Smith helemaal op haar plek. Er waren op dat moment veel problemen rondom jeugdoverlast, er kwam een nieuw ziekenhuis en er zijn jaarlijks veel evenementen. ,,Ik vond dat misschien wel de mooiste tijd in het uniform”, blikt ze nu terug. ,,Vier jaar lang heb ik daar mogen werken en toen Hoogland lekker liep, vond de leiding dat twee wijkagenten op Hoogland te veel was. Ik vertrok naar Liendert, omdat ik daar ook de jeugdproblematiek moest oppakken.”

Toch bleef haar rol in Liendert slechts beperkt tot één jaar en ze vertrok naar de naastgelegen wijk: Randenbroek. ,,Een hele diverse buurt met van alles en nog wat; hoogbouw, sociale huur, een winkelcentrum, hangjongeren en ga zo maar door. Ik kon hier opnieuw mijn ei goed kwijt. Maar goed, nu, drie jaar later, kwam er iets voorbij waar ik op hoopte, dus ga ik de stad verlaten en trek ik het uniform uit.”

Begonnen in Amsterdam en ik denk ook dat ik hier kan eindigen. Het is een nieuwe functie, waarbij ik mijn ervaring op straat mee kan nemen

Binnen de politie gaat de inwoonster van Amersfoort als casemanager beroepsrisico werken. Dit houdt in dat zij collega’s begeleidt in het verwerken van heftige gebeurtenissen. ,,De cirkel is rond”, aldus Smith. ,,Ik ben begonnen in Amsterdam en ik denk ook dat ik hier kan eindigen. Het is een nieuwe functie, waarin ik mijn ervaring op straat mee kan nemen.”

‘IK BLOKKEERDE’ Zelf heeft Smith nooit zo iemand gemist, moet ze eerlijk bekennen. Zij had een stabiele thuisbasis, waarbij haar man ook agent is, en door haar nuchtere houding kon ze dingen makkelijk een plekje geven. Toch blijft één incident op oudejaarsavond haar nog altijd bij. Ze werd op straat ingelicht over een steekpartij en ging direct erop af. ,,Ik moest de dader letterlijk van het slachtoffer aftrekken. Op zo’n moment denk je niet na, maar handel je. Toen hadden we nog geen taser of iets en ging ik met gevaar voor eigen leven vechten voor het leven van een ander. Later, tijdens een schietoefening, blokkeerde ik. Toen heb ik er even over gesproken met iemand en was het ook weer weg. Maar er zijn collega’s die dat niet kunnen en zij krijgen misschien wel PTSS.”

En juist om dit toe voorkomen, is de functie casemanager beroepsrisico enkele jaren geleden in het leven geroepen. ,,Jaarlijks krijgen zo’n 250 agenten te maken met PTSS. Dat vind ik echt veel. Ik ga mij de komende jaren voor hen inzetten en ik kijk daar erg naar uit. Dat houdt wel in dat ik Amersfoort ga verlaten. De stad waar ik meer dan 20 jaar met enorm veel plezier heb gewerkt. Natuurlijk ga ik de spanning en sensatie missen, maar ik sta volledig achter mijn keuze. Ik haal mijn kracht niet uit het uniform, maar uit de mens. Het zal raar zijn als ik straks mijn uniform in ga leveren, maar het heeft ook zijn voordelen. Ik heb eindelijk een geldige reden om enorm veel kleding te kopen.”

Geschreven door Jeroen van der Veer