COLUMN

1 maart 2021 om 11:57

Levenslessen

We leven alweer een jaar met corona. Niet te geloven. Vorig jaar om deze tijd keken we met verbazing en medelijden naar Italië. Net zoals we een maand eerder naar China hadden gekeken. Tistochwat! En we konden ons niet voorstellen dat zoiets ook in ons georganiseerde land en ons georganiseerde leven zou kunnen gebeuren. Maar het gebeurde.


En nu gaan we opnieuw op Pasen aan. Pasen is het feest dat ik het liefste vier, omdat daarin de hoop en de vreugde en de liefde van God bloeien, dwars door alle weerbarstigheid heen. Ik zal het samen vieren dit jaar opnieuw moeten missen. Maar wat is er ondertussen veel gebeurd en wat hebben we veel geleerd! Wie heeft het over leer-achterstanden? Belachelijk! We leerden alleen andere dingen dan gepland. Het eerste is flexibiliteit en leven met onzekerheid. En iedereen leerde digitaal bij, van jong tot oud: de hele klas in Teams, de vergadering via Google Meet, zelfs pianoles met Zoom bleek niet onmogelijk. We zagen wat de marktwerking gedaan heeft met de zorg. Geen voorraden, geen centrale commandopost, geen geld om goed voorbereid te zijn op calamiteiten. We leerden over hygiëne en over hoe snel de zeep opraakt als je met zijn vieren thuis 'je handen stuk wast'. Oei. Hoe vaak waste ik vroeger eigenlijk mijn handen? Het virus leerde ons dat we verbonden zijn met elkaar. Wat we allang wisten, maar niet wilden weten.


Ouderwetse waarden als saamhorigheid, solidariteit en naastenliefde werden gereanimeerd. We leerden thuis te zijn en thuis te blijven. Wie geen huisgenoten had, leerde alleen te zijn. We leerden onszelf en de ander beter kennen. We moesten accepteren dat 'goed genoeg' ook goed genoeg is en dat je geen ijzer met handen kunt breken, maar wel andersom. Er vielen her en der wat ballen op de grond – en de wereld bleek niet te vergaan. We leerden het bos in de buurt nu pas kennen en moesten toegeven dat wandelen eigenlijk best leuk is. We oefenden barmhartigheid en mildheid. Niet iedereen bleek daarin een even snelle leerling. We moesten aanzien hoe sommigen helemaal van het padje afraakten en in een parallel universum belandden waar wantrouwen heerst en woede. Een ruimte waar fantasie niet door feiten beteugeld wordt.


De onmogelijkheid van contact tussen beide werelden baart me zorgen. Maar ook anderen zaten er de laatste tijd doorheen, waren moe, verdrietig, depressief. Sommigen waren de wanhoop nabij omdat de zorgen te groot, het perspectief te klein, en de keer dat we samen ontzettend gelachen hebben al zo lang geleden is.


Maar misschien leerden we dit jaar nog wel het meest over waarvoor we op aarde zijn: niet om te consumeren of te presteren of de planeet rond te vliegen - maar om lief te hebben. Zou het een jaar zijn geweest dat we nooit zullen vergeten?


Diederiek van Loo

stadsdominee.nl