,,Jarenlang ben ik zaterdags en zondags op Coelhorst geweest om met nabestaanden te praten.”
,,Jarenlang ben ik zaterdags en zondags op Coelhorst geweest om met nabestaanden te praten.” Geurt Roffel

Arie Bos zwaait af

2 september 2020 om 11:53

Twintig jaar was hij het gezicht van Coelhorst

AMERSFOORT In september draagt Arie Bos het beheer van begraafplaats Coelhorst over aan zijn opvolger. Een terugblik op bijna twintig jaar leven rondom de Coelhorster kapel.


Geurt Roffel

Bos: ,,In oktober ’99 zeiden ze: ‘We willen graag dat jij beheerder op Coelhorst wordt.’ Er was nog alleen het oude gedeelte. Ik zei: ‘Da’s goed, maar dan wil ik wel dat jullie me nog een beetje inwerken.’ Een schoenendoosje met papieren was alles wat ik kreeg. ‘En verder red je het wel’, zeiden ze. Later hebben we op Coelhorst, met hulp van een paar gemeenteleden, een hele nieuwe inventarisatie gemaakt van het oude gedeelte en alles gereorganiseerd. Gegevens van wie er begraven ligt, vul ik in drievoud in, want die mogen nooit verloren gaan: in het boek waar alle gegevens in staan van al degenen die begraven liggen, in het oude boek dat ik gekregen heb bij mijn begin, en in een nieuw boek dat ik maakte. Als ik stop, houd ik één van die kopieën zelf.”


'NEE' ZEGGEN ,,Wat voor mij moeilijk is, is als familie of vrienden bij me komen en vragen: ‘Een vriend heeft nog maar een paar dagen te leven. Hij is geen lid van de kerk. Mag hij op Coelhorst begraven worden?’ Dan zeg ik: ‘Hoe kun je dat aan me vragen?’ Want ik moet ‘nee’ zeggen, er is een reglement waaraan ik me beloofd heb te houden. Als je niet uitkijkt, krijg je vriendjespolitiek. Maar het ‘nee’ zeggen tegen heel verdrietige mensen, waar je goed mee kunt, dat zijn moeilijke dingen.”

,,De rust die je op Coelhorst krijgt, doet goed, dat merk ik ook aan de vrijwilligers. De natuur, de stilte en de vrijheid die je daar hebt… Je wilt graag hebben dat dat netjes is, en schoon. Zaterdag- en zondagsmiddags ben ik al die jaren tenminste een uur of anderhalf op Coelhorst geweest om met nabestaanden te praten. Want je bouwt een band op met de mensen. Ik zeg altijd: ‘Ik heb een brede schouder’. Familie waarvan je er een hebt moeten begraven, kom je vaak later tegen. Dan praat je met de mensen die alleen zijn komen te staan. Dat is mijn motivatie om dit werk te doen. Misschien dat een andere beheerder er heel anders over denkt.”


KINDJE BEGRAVEN ,,Een kindje begraven is het moeilijkste wat er is, ondanks dat het erbij hoort. We maken dan een grafje met drie treden. Dan kan de familie zelf het kindje een paar treetjes naar beneden dragen, het er zelf in zetten en er wat zand op gooien. Dat is zo belangrijk. Dat hoor je jaren later van mensen terug, dat ze dat niet vergeten zijn. Een urn wordt ook zo begraven, op dezelfde manier als bij een kindergraf. Mensen mogen ook het graf zelf dicht gooien, maar wel met de grafdelver erbij. Dat is een wettelijke verplichting. Het moet altijd met eerbied gebeuren, want het is een overleden mens.”