column

15 september 2020 om 13:18

Live in De Noot

Met veel moeite speel ik op mijn gitaar ‘Blowing In The Wind’ (Bob Dylan) en ‘House of the Rising Sun’ (The Animals) en krijg na een kwartier al kramp in mijn vingers. En dan plots zie, hoor en spreek ik ‘s-werelds beste fingerstyle gitarist Harry Sacksioni live in De Noot!


Nederigheid maakt zich van mij meester. Ademloos zitten luisteren naar deze sympathieke topmuzikant/gitarist waarmee ik ook nog eens heel relaxed heb kunnen praten over zijn carrière, aankomende optredens, samenwerking met andere topmusici waaronder Edward Reekers van Kayak en zijn lekker fit blijven door drie keer in de week te sporten (voetbal). Zijn zoon heeft het talent van zijn vader, is inmiddels een vaste waarde in het eerste team van het ‘Chelsea van de Betuwe’, FC Lienden.


Heerlijk om met deze BN’er van gedachten te kunnen wisselen zonder woordvoerder of zaakwaarnemer die er voor gaat liggen en zwaaien met uitzendrechten of contracten. Harry ‘Trumphater’ Sacksioni beheerst deze speeltechniektot in de puntjes en de 25 toeschouwers waaronder fans die hem bijna overal volgen, maakten na afloop van elk nummer zoveel kabaal dat het net leek of er tweehonderd fans in het knusse café zaten. Doodstil was het bij nummers als ‘Killer Queen’ (Queen), themaliedje uit de filmserie ‘The Pink Panther’ en het prachtige ingetogen ‘Bright Eyes’ van Art Garfunkel. Harry, tevens groot Obama fan, kreeg met zijn humor en interactie met het publiek vaak de lachers op zijn hand en de toeschouwers waren in hun muzikale nopjes met al zijn heerlijke anekdotes die hij op het podium tussen de nummers door vertelde.


We moesten van eigenaren Jos, Saskia en Bart, per se blijven eten. Dus aan een gereserveerde tafel zaten cameraman Peter en uw stukkiesschrijver, tevens lekkere smulpaap, te genieten van botermalse varkenshaassaté en sappige spareribs, dat alles met hoe kan het ook anders, een lekker blond biertje, meesterlijk getapt door de altijd trouw aanwezige Kitty.


Uw stukkiesschrijver, tevens borrelman genoemd door Mehmet uit het Soesterkwartier, kreeg kippenvel bij de virtuoze ode aan J.J. Cale, de veel te vroeg overleden Amerikaanse singer-songwriter/gitarist die met ‘Cocaine’en ‘After Midnight’, onvergetelijke nummers heeft geschreven.


Zo’n avond met Harry en zijn magistrale optreden, zijn vele gitaren op het podium, hij heeft er thuis wel zestig staan(!), is ook een avond terug in de tijd. Je krijgt de neiging om luidkeels mee te zingen maar je moet alleen maar luisteren met je ogen dicht naar ‘Old and Wise’,‘Here Comes The Sun’, ‘Scarborough Fair’ en nog veel meer akoestisch gespeelde liedjes uit de tijd toen ik nog jong, strak, rimpelloos was, een volle haardos had, geen onderkin, geen haren in mijn oren en op mijn neus, de sterren van de hemel voetbalde, een sixpack had, aan zes uur slaap genoeg had, een beetje verliefd en op gewicht was!


Joop de Keijzer