Puberwereld

Mijn zoon moet een nieuwe school kiezen. Dat is niet niets. 12 jaar oud, de basisschooltijd is bijna voorbij. De school waar hij als druk kleutertje binnenkwam en we hem groot en wijs zagen worden. Het is zo waar, de tijd vliegt. Ik zie hem nog als schattig baby'tje in mijn armen liggen. Nu is het een geweldige jongen met een eigen gevormde mening. De tijd van snoeterpoetsers, eerste stapjes en grappige uitspraken is voorbij, een tijd die niet meer terug komt. Hij gaat verder en ik moet hem weer een beetje meer loslaten. Dan heb ik het niet eens over het feit dat ik zelf dus ook gewoon 12 jaar ouder ben. Dat wil ik liever al helemaal niet geloven.

Hij is er overigens wel blij mee, groter worden is, in zijn ogen, gewoon beter.

Toch, het is niet niets. Je sluit iets af en je moet je opmaken voor de grote puberwereld. Fietsen naar de hogere school en overleven in een wereld vol lange slungelende pubers met puistjes. Pubers die echt niet altijd aardig zijn. Als brugger ben je namelijk echt niet gelijk cool. Ik zie mezelf die eerste dag nog lopen met die veel te volle tas. Alle woordenboeken sleepte ik mee, beginnersfout. Ik was nog maar een klein meisje in de ogen van de stoere, rokende, merkkleding en make-up dragende, hippe meiden. Een mooie maar ook verwarrende onzekere tijd. Blijft vreemd hoe hormonen en je vrienden een puberbrein kunnen beïnvloeden. Allemaal goed gekomen hoor.

Straks moet mijn zoon ook zijn weg gaan zoeken in een wereld vol omgevingsperikelen. Ik kan en moet hem niet meer teveel helpen. Hoor ik nog wel alles of wil ik dat liever helemaal niet? Dan is er ook nog dat huiswerk. Waar hij nu nog binnen 5 minuten topo leert, net voordat hij naar school gaat, zal die vlieger niet meer opgaan. Eerst huiswerk en dan pas gamen of voetballen. ,,Ja daag" zal hij vast tegen me gaan zeggen. Waarna ik, net als mijn ouders, achter hem aan hobbel en het belang van school nog een keer zal uitleggen.

Het is een kwestie van goed plannen. Welkom in de puber- oftewel grote-mensen-wereld, welkom in een drukke agenda.

Dan nog het fietsen. Opeens een half uur fietsen, ja ook in de regen. Met, ehh nee waarschijnlijk ook zonder, regenjas. Net zoals ik dat vroeger deed, wat had ik anders verwacht? Geen vader of moeder meer die je veilig en droog met de auto brengt. Worden ze hard van, we moeten ze immers niet te veel verwennen. Gewoon laten gaan en loslaten. Toch?

Zo zijn we nu dus druk bezig met het bezoeken van de scholen in Amersfoort. De voors en tegens wegen we af maar het goede gevoel moet overheersen. Hier gaat hij vele jaren slijten. Hier gaat hij vele jaren naartoe fietsen. Hier wordt hij puber en gaat hij de volwassen wereld ontdekken.

Pff… dat is best wat hoor.

Laten we zeggen, een proces-je.

,,Lieverd, kom je straks nog even bij me zitten, ff knuffelen?"

Bianca van der Linden-Snel.