Mogelijkheden

Bij mij thuis hoor ik geregeld, zeg jij nu gewoon eens 'nee' als ik moe en ietwat chagrijnig onderuit gezakt op de bank lig. Er zijn gewoon veel dingen die 'moeten' of zaken waar ik me verantwoordelijk voor voel. Maar van die andere, vaak leukere, dingen krijg ik juist energie.

Zo stond ik pas, na het voetbal en de judo, op mijn zaterdagmiddag drie uur lang bij de supermarkt in Emiclaer voor de voedselbank. ,,Wilt u wellicht een extra boodschap doen voor de voedselbank?" Je moest deze riedel snel doen om de aandacht van de bezoekers te krijgen. Haast of niet, de meesten waren super aardig. Maar je ziet ook mensen worstelen. Eigenlijk willen ze het niet maar vinden dat vervolgens lastig om te zeggen. De één zegt gelijk 'nee', net iets te hard, wat dan weer hard overkomt. De ander excuseert zich, soms met een hele uitgebreide uitleg waardoor ik zes mensen mis. De ander stuift langs me heen zonder mij een blik waardig te geven. Wacht ff, het is geen must hoor, het mag. Een nee, dank je, is een prima antwoord. Maar zeg ff wat. Mij als vrijwilliger in het luchtledige laten praten is ook zo wat.

Maar liefst vijfhonderd gezinnen in Amersfoort zijn afhankelijk van de voedselbank. In ons rijke Nederland, Amersfoort, het is wat. De voedselbank is gewoon nodig. We haalden een record deze dag. Kwam het door ons, de economie, de komende kerstgedachte die steeds vroeger wordt aangewakkerd of is het de productkeuze die we de mensen gaven? Ik zal er geen enquête op los laten. Die krijgen we al meer dan genoeg. Dit keer waren het meer merkartikelen en luxeartikelen. Veel lieve mensen gaven ons een pak thee, rijst of een mandje vol. Er waren er zelfs die de moeite namen terug te komen met spullen uit de eigen voorraadkast. Alles wordt gewaardeerd, zeer gewaardeerd en dat weet ik. Mijn zoon van negen sloot samen met zijn vriendje ook een uurtje aan. Met het vooruitzicht op weer een volle doos trokken ze nog net niet de spullen uit iemands handen. Ach, het was voor het goede doel.

Het probleem is helaas groter dan alleen deze vijfhonderd gezinnen. Er waren mensen die me toe vertrouwden dat ze wel wilden, maar het echt niet konden. Veel meer mensen kunnen amper rond komen, maar hebben net geen recht op de voedselbank. Dan is er dus gewoon geen 'leuke dingen doen' potje. Geen nieuwe schoenen, geen cadeautje voor je verjaardag of een sinterklaasfeestje. Vaak niet eens een doodnormaal tandartsbezoekje. Dat in ons rijke Nederland, ons rijke Amersfoort. Mensen die zich doorgaans schamen en zich niet laten zien. Onnodig, maar wel begrijpelijk. Mensen zoals jij en ik. Mensen die veelal niet eens door hun eigen schuld in die situatie zijn beland. Mensen die te vaak, alleen, aan het tobben zijn. Er zijn mogelijkheden. Denk alleen maar aan de kleding- en de speelgoedbank. Er ontstaan prachtige initiatieven in de Herberg, de wijkboerderij of in buurthuizen. Mooie mensen die elkaar helpen en samen kijken naar mogelijkheden. Daar krijg je vanzelf energie van.

Bianca van der Linden-Snel