Afbeelding
Eigen foto
Column

Poezenpech

20 februari 2019 om 12:57 Column Columns Bianca van der Linden-Snel

,,Ach….nemen we ook een hondje?" Deze smekende vraag kreeg ik jarenlang van mijn zoon. ,,Een puppy, zo schattig, ik laat hem uit, echt! Kan echt wel mam!"

Ik heb het zelfs nog serieus overwogen. Gelukkig werd ik op tijd realistischer. We hebben er te weinig tijd voor. Een druk gezin, veel werken, sport(fases) en veel sociale gezelligheid. Al is het soms ook minder druk omdat mijn kinderen dan bij hun vader zijn. Maar die tijd slok ik dan weer gezellig op met mijn man al dan niet met vrienden of familie. Beetje eten, wijntje, wat sporten, uitslapen ook.

En toch, het is dan opeens wel erg stil. Dan sluit ik bewust de deuren van de kinderkamers. Op dat soort momenten hoor ik opeens de klok tikken en de koelkast brommen. Het drukke leven wordt dan ook weer zo gemist in huis. Ik denk weer terug aan de smekende ogen van mijn zoon. En zo begonnen we dus met een goed alternatief, ons poezenavontuur, nu drie jaar geleden.

Echt veel kattengeluk hadden we niet. De eerste asielkat wilden we 'redden'. Hij was wat zielig, een vondeling en aan één oog blind. We moesten hem wel vaker redden, bleek al snel. Na een gevecht of uit een boom. Hij bleek niet voor het geluk geboren. Na een half jaar al moest ik de kinderen het slechte nieuws vertellen. Hij had iets verkeerds gegeten, iets wat hem fataal werd. Het was maar een kat, toch huilden we dikke tranen. Al snel kwam er een nieuwe kater. Deze oorspronkelijke Poolse rover werd de stoere bink van de buurt. Hij bevocht zijn plek bij de andere katers maar was ook een echte charmeur. Bij elk huisje een ander schatje dat zorgde voor zijn natje en zijn droogje. Hij dacht echter de hele wereld aan te kunnen en stak in zijn grootheidswaanzin de snelweg over.

Na een maand kwam weer de vraag: ,,Een hond dan?"

Er volgden twee 'binnen'poezen. Hun baasje was overleden. Wat schichtig in het begin maar al snel kroelden ze lekker tegen me aan op de stille momentjes.

Ze stierden achter elkaar aan, van boven naar beneden op de trap en sprongen van kasten. Ons huis was een waar speelparadijs als we weg waren. Stoeien, soms bijna matten, echte zussen. Opeens liep Zoë mank. Weer een ritje dierenarts.

Niet te geloven... Gebroken teen, hele poot moest in het gips.

Die arme ziel liep met een onhandige klomp om zijn voorpoot en keek ons zwaar beledigd aan. Zes weken gips! We hadden geen geluk met poezen of hadden de poezen geen geluk met ons? Extra risico-opslag bij familie van der Linden.

Haar zus vond haar zelfs wat eng. Ze stootte namelijk overal tegenaan. Na drie weken werden de plannen herzien, het werd de bench, totale pootrust.

Vanachter de tralies keek ze mij zielig en terneergeslagen aan maar beging haar lot.

Ze draaide zich van me af en ging slapen, ik aaide haar door de tralies heen.

Gelukkig, dit is wel goed gekomen.

Bianca van der Linden-Snel

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie