Annemarie Welp legt vele emotionele momenten vast

AMERSFOORT Annemarie Welp uit Kattenbroek is als vrijwilligster actief voor 'Make a memory'. Voor deze stichting maakt zij, op verzoek van ouders of verzorgenden, foto's van terminaal zieke of net overleden kinderen.

Hans Vos

Aan de Australiëring in Kattenbroek ga je - logischerwijs - 'down under' bij het betreden van een woning. De trap die aan de straatzijde naar de eerste verdieping leidt, wordt zelden gebruikt door het bezoek van Annemarie Welp. De 58-jarige fotografe moet dan ook eerst op zoek naar de huissleutels om déze voordeur te kunnen openen. ,,Je bent een van de weinigen die hier naar binnenkomt", zegt zij glimlachend bij de begroeting.

Op tafel ligt een opgeslagen krant. Die legt zij nog vóór het 'tappen' van verse koffie terug in de oorspronkelijke, gevouwen vorm. Haar vakantie naar Italië is net achter de rug. In Italiaanse sferen vertoeft zij graag. Van bovenop een verlaten berg tot in een stille kerk in het centrum van een drukke stad. En vrijwel altijd is de camera haar 'metgezel'.

PROFESSIONEEL Toch zijn het geen gewone kiekjes waarmee de in Den Haag geboren en in Amersfoort opgegroeide Annemarie Welp thuiskomt. Ook in haar vrije tijd fotografeert zij met een professionele blik. Dat is goed te zien op enkele afdrukken op posterformaat die zij, uit het zicht van bezoekers, heeft opgehangen. Op die ene, schitterende mega-foto na. Een pronkstuk, dat bijna een héle wand in de benedenhal siert. Geschoten bij het krieken van de dag in Friesland, vanaf haar zeilboot op het nevelige, en daardoor mysterieuze Sneekermeer.

Het is een 'Hollands meesterwerk'. Zet een paar stappen naar achteren en het lijkt alsof je naar een topschilderij kijkt. Puur natuur, wat ook haar credo is als zij mensen fotografeert op zeer emotionele ogenblikken. Zij heeft zich gespecialiseerd in het vastleggen van trouwerijen, van zwangerschappen tot in de laatste fases. En in het maken van fotoreportages van bevallingen. Bij dat kleine, tere, tedere geluk cijfert zij zich achter de camera weg. Dat doet zij evenzeer als diep verdriet de kamer vult, het andere sensibele uiterste; wanneer Annemarie Welp wordt gevraagd een niet meer te genezen kind of een na een terminale fase overleden jongen of meisje te portretteren.

In alle gevallen neemt zij er de tijd voor, in alle rust. Hoe anders was het begin van haar werkzame leven. Als verpleegkundige hield zij het zo'n zes jaar vol. ,,Ik had er geen geduld voor.'' Uiteindelijk harmoniseerde zij, na uiteenlopende functies voor de gemeentelijke overheid, met haar fotocamera. Hobbyisme werd professionalisme, nog maar een paar jaar terug. ,,Voor mij de ideale modus. Als kind was ik al bezig met fotografie.'' Zij volgde foto-opleidingen en zette in de tussentijd haar eigen onderneming op. Ook om anderen wegwijs te kunnen maken in dit ambacht.

ONDERSCHEIDEND Kieskeurig in haar onderwerpen, welnee, dat is zij niet. Maar natuurlijk heeft zij haar specialismen, zoals avond- en nachtfotografie. Annemarie Welp verrast zichzelf en haar kijkers graag. ,,Dus ik ren niet achter al die anderen aan die op de Posbank de ochtendnevel gaan fotograferen.'' Onderscheidend wil zij zijn. En dat kan ook op vrijwillige basis, voor de Stichting 'Make a memory' – letterlijk 'Maak een herinnering'. Gezien de reacties die zij krijgt, slaagt zij daar keer op keer in. ,,Het is ontzettend dankbaar werk. Ik had er tien jaar eerder mee moeten beginnen.''

Het maken van een fotoreportage van een stervend, terminaal ziek kind of en een net overleden kind is een vak apart. Annemarie Welp voert het met toewijding uit. ,,Mijn camera is de filter voor het intense verdriet van ouders dat ik zie of voel. De foto's die ik maak bieden de nabestaanden troost. Zou ik twijfelen of het me onder soms zeer verdrietige omstandigheden lukt een kwalitatief goede fotoserie te maken, dan haal ik de inspiratie desnoods uit mijn tenen om ervoor te zorgen dat de ouders krijgen wat ze graag willen hebben: mooie aandenkens.''

Zonder toeters of bellen maakt zij haar foto's. Van dat wat moeder natuur te bieden heeft. Van een ondergaande zon tot een nest jonge zwanen. ,,Geen gephotoshop. Het is zoals het is. Ik zeg altijd: ik ben photoshop-dyslectisch.'' Tevreden is zij nooit, hoe prachtig anderen haar werk ook vinden. ,,Het kan altijd beter. Ik ben heel kritisch. Dat is fotografen eigen, denk ik. En het werk is nooit af. Het kan altijd mooier, altijd weer anders in beeld gebracht worden. In de natuur heb je nooit dezelfde omstandigheden, dus blijft het boeiend.''

Superblij is zij met de mogelijkheden die de drone haar biedt om landschappen, waterpartijen, bosschages, straten, pleinen en wat al niet meer van bovenaf te fotograferen. Van maximaal een hoogte van 120 meter. ,,Het leuke van 'dronen' is: je fotografeert vanuit een heel ander perspectief; je gaat letterlijk de lucht in. Het is het vliegtuigeffect: turend met je camera door het kleine raampje.''

Deze geheel nieuwe techniek prikkelt haar fotografische nieuwsgierigheid. ,,Laat ik in mijn achtertuin de drone op, wat volgens de regelgeving officieel niet mag, dan zie ik de hoge flats in Vathorst, ja zelfs de windmolens bij Zeewolde. Dat ik zó fotograferen zó leuk zou vinden, dat had ik nooit kunnen bedenken. 'Dronen' een mannending? Welnee zeg! Ik vind het als vrouw geweldig.''