Kleine, grote talentjes

Nederland zit weer voor de tv. Het WK, het is toch anders, minder ook, nu Nederland niet eens met zijn kleine teen een schot kan bijdragen. Nederland kijkt dit jaar niet met een oranje hart. Geen oranjeartikelen in de winkels, zelfs geen oranje tompoucen. Niet met een biertje brullend kijken naar ons leeuwenteam. Ik herinner mij mooie tijden, met de buurt voor de tv in een partytent. Bitterbal erbij, dat was pas saamhorigheid. Helaas…

Maar er komt een talentvolle nieuwe generatie aan, zo willen ze mij doen geloven. De kleine talentjes in Amersfoort Noord worden groot. Ze staan te springen om de nieuwe Ronaldo te worden. De kleine fanatiekelingen hebben er alles voor over en dromen van gloriemomenten a la Messi. Al had hij die penalty, zeker voor dat geld, toch eigenlijk wel moeten maken. De tv staat aan, ook zonder Nederland. Het is minder spannend, maar hé, het is het WK, dan moeten we kijken. Ik zonder me af, schrijf en doe mijn dingetjes. Af en toe kijk ik even op en roep: ,,Niet zo hard", als de jongens in hun fanatisme veel te hard schreeuwen. ,,Maar kijk dan, wat een goal!"

Afgelopen week aten we gezamenlijk patat bij de club. Met dubbele gevoelens namen we afscheid van het oude voetbalteam. Er zijn keuzes gemaakt en dat houdt in dat niet iedereen meer een plekje krijgt in het volgende selectieteam. De harde voetbalwereld is begonnen. De volwassenen bepalen, de kinderen voetballen en de ouders praten erover. We kletsen uiteindelijk te vaak en te lang over het nieuwe team. Wie wel? Wie niet? Waarom niet? En waarom wel? De kinderen zijn er veel mee bezig, voelen zich naar en wij ouders ook, zo kwam ik achter.

Wij, ouders, hadden immers ook een band gekregen, al is het langs de lijn. Grappig hoe dat kan ontstaan. Ik ben overigens blij dat het selecteren niet mijn taak was. Ik vond ze allemaal lief. Die knapperd met zijn schattige sproeten was zo leuk. Of die schat die zijn arm om mijn zoon heen sloeg toen hij mis schoot. Of die jongen die altijd positief bleef en zo hard werkte. Dat de één technisch beter speelde dan een ander, dat zag ik niet. Achteraf gezien, wellicht wel prettig.

Voor mij zijn het allemaal talentjes. Jonge talentjes nog, die nog graag even op schoot kruipen met hun knuffel en af en toe een traantje laten. Ik koester dat, het gaat al zo snel. Ze stonden er namelijk wel allemaal op de vroege zaterdagochtend met slaap in de ogen. Ook in de hagel of met dertig graden. Ze leerden hun pijn weg te bijten bij een schop in een duel. Allemaal kleine, grote talentjes met een droom en een gouden toekomst.

Er moet nog één kindje afvallen. Hij kan niet mee in het nieuwe selectieteam. De selectie, het voetbal, het is serieuze business.

Samen staan wij altijd achter onze 'oranje talenten', what ever.

Bianca van der Linden-Snel.