Iedereen is belangrijk, fijn dat je er bent

'Bij ons op het werk: staan onze cliënten op de eerste plaats. Zijn we collegiaal, eerlijk en positief. Is team-spirit erg belangrijk. Vullen we elkaar aan en werken we samen. Delen we lief en soms leed. We gaan ervoor. Samen moeten we het doen.

Iedereen is belangrijk. Fijn dat je er bent.'

Het was deze tekst op een bord waar mijn oog direct op viel. Eens per jaar doe ik mee aan de vrijwilligersvrijdag met mijn werk, inderdaad, moet ik vaker doen. Dit jaar mochten we een aantal cliënten met een verstandelijke beperking een leuke dag bezorgen. Het maken van een brunch stond op de planning met als hoogtepunt een uurtje bowlen. Voor ons was het maar gewoon bowlen, maar voor veel cliënten was het een dag waar ze al weken naar uitkeken. We werden dan ook meer dan enthousiast ontvangen. Niet iedereen bleek even goed verstaanbaar maar de lach en de stralende oogopslag zei dan genoeg. Een cliënt nam het voortouw en nam ons gelijk aan de arm voor een rondleiding. We voelden ons ergens hulpeloze toeschouwers. Ernstig meervoudig gehandicapten werden daar door geweldige mensen zo liefdevol verzorgd.

'Iedereen is belangrijk. Fijn dat je er bent.'

Gezamenlijk maakten we heerlijke broodjes en verse courgettesoep waarna we aan een lange tafel plaatsnamen. Broodjes met roomkaas en zalm, kaas met tomaatjes, rosbief met ei, iedereen liet het zich goed smaken. Deze feestdag bleek een goede reden om net iets meer te eten. Daarna tijd voor het hoogtepunt, het bowlen. Er was een aantal fanatiekelingen dat zelfs de nieuwste bowling technieken op internet bestudeerd had. Dit zou het moment van de waarheid zijn, nu zou het talent naar voren moeten komen. Voor anderen was het de eerste keer, bij hen was de spanning van hun gezicht af te lezen. Ze waren zo blij met dat kleine beetje aandacht dat wij ze gaven, het raakte me meer dan ik had verwacht. Ze klampten zich aan ons vast, er volgden soms zelfs enigszins ongemakkelijke knuffels en onderonsjes. ,,Deze dag mag niet voorbij gaan."

Het bowlen zelf was uitdagend. Gelukkig kon de vloer wel wat hebben en hielden we genoeg afstand. De ballen gingen soms wat hard, juist te zacht, te scheef of gewoon te hoog. De ballen, maar met name de gooiers, waren niet allemaal even berekenbaar. De hekjes boden enigszins richting en veiligheid.

Een cliënt schoot zwaar in de lach toen uiteindelijk bleek dat ik verloren had. Tot dan toe had ze gezwegen maar nu was ook bij haar een grote schaterlach te horen. Ik lachte hardop mee, wat een heerlijke middag.

Na het oplezen van de stand en het overhandigen van de medailles zat onze dag erop. ,,Ach, nu al?"

'Iedereen is belangrijk. Wat fijn dat jullie er zijn.'

Bianca van der Linden-Snel.