Ben jij OK met jezelf?

Dat we in bizarre tijden leven.. daar is iedereen het wel over eens. En dat velen van ons meer stress en onrust ervaren is ook wel bekend. Alleen, hoe gaan we hier mee om? Hoe dealen we hiermee achter onze eigen voordeur?
 
Wat mij opvalt is dat hoe meer we gericht zijn op de buitenwereld, hoe groter de impact van deze tijd is op hoe we ons voelen. Dat geldt voor mannen, maar zeker ook voor vrouwen. Hoe meer ons pre-corona leven was gevuld met sociale activiteiten en externe afleidingen, hoe heftiger we deze tijd vaak ervaren. Wanneer we het simpelweg goed kunnen hebben in ons eigen gezelschap dan voelt deze tijd draaglijker. Maar dat valt vaak niet mee.
 
Waarom eigenlijk niet? We zijn gewend om onze aandacht naar buiten te richten. We zoeken goedkeuring, troost en liefde buiten onszelf. Deze externe focus ontstaat al jong. Als kind zijn we afhankelijk van onze omgeving. We leren feilloos hoe we ons moeten gedragen om zo veilig en geliefd mogelijk te zijn. We leren welk gedrag wel of niet ‘goed’ is. We leren welke gevoelens we beter wel en niet kunnen uiten. En wat levert ons dit vaak uiteindelijk op: het gevoel dat we niet helemaal ok zijn zoals we zijn. En juist dit gevoel zorgt ervoor dat we onszelf moeilijk kunnen gebruiken als bron van troost en steun.
 
In mijn werk met vrouwen zie ik hoe hardnekkig ingesleten dit gevoel is tegen de tijd dat we volwassen zijn. We hebben een felle kritische stem in ons hoofd die ons vaak non-stop lastig valt. Het effect van deze zelfkritiek is voor iedereen verschillend. De een werkt actief aan ‘zichzelf verbeteren’. De ander ontwijkt uitdagende of nieuwe situaties en blijft in de veilige bubbel, waardoor verandering moeilijk wordt. Weer anderen houden zichzelf continu bezig om de gedachtes maar te verdringen.
 
Wat voor iedereen gelijk is, is dat we weglopen van het gevoel niet goed genoeg te zijn. Maar in deze tijd is de noodzaak om juist wel ok te leren zijn met jezelf des te groter. Om dit te bereiken is een tegengestelde beweging nodig. Het toekeren naar jezelf, je gevoelens, je ongemakken. Jezelf aankijken. Niet met zelfkritiek, maar met milde aandacht en compassie. Het genereren van zelfcompassie is als het leren omarmen van jezelf, in goede en slechte tijden. Dit lijkt me, juist in deze tijd waarin we zo aangewezen zijn op ons eigen gezelschap, extra belangrijk…

Marjolijn Vreeken