Het leven gaat verder

Bovenstaande aanhef is een cliché maar wel de soms harde realiteit. Huize De Keijzer gaat de draad weer oppakken. Uw stukkiesschrijver, kan geen mandarijntjes meer zien, gaat weliswaar behoorlijk aangeslagen, door met zijn kleurrijke leventje.

Schrijf deze column met een sloot koffie uit de mok van de (al jaren opgeheven) Stille Fanfare. Zie het als een soort eerbetoon aan de zeventigjarige Ron Jagers, absurdist, kunstpaus, keistedelijk performer, creatieve durfal, rebel op leeftijd, ondeugende provocateur en ‘rommelt maar wat aan’ in Amersfoort. Bij dezen feliciteer ik hem van harte met zijn zeventigste verjaardag en neem nog een slok uit de Fanfare mok. Hij heeft van de Amersfoortse kunst en cultuur sector niet zo’n hoge pet, helm, gasmasker of bivakmuts op. Het belang van kunst dringt op het stadhuis nauwelijks door, krijgt niet de waardering die het verdient. Denk zelfs dat Ron lichtelijk ondergewaardeerd wordt. Toch loopt niet iedereen weg met zijn vaak doldwaze scheppingen waar hij zijn nek voortdurend voor uitsteekt. Herinner mij het waanzinnige Pornofestival uit 2007 in de loods aan de Kleine Koppel van dat andere heerlijke kunstduo Thijs Trompert/Marisja Smit, bijgestaan door Sander van Mil en Willem Borra. Ron zag toen in Simone Kennedy, raadslid ChristenUnie, ze kon dit festival niet zo waarderen, de ideale wethouder kunst en cultuur.   

Als een BBA’er (Beetje Bekende Amersfoorter) sta je met je giechel ook af en toe in de krant. Met dank aan Amersfoortse Courant verslaggever Wichard Maassen en fotograaf Cees Wouda voor dat ontroerende interview. Dat heeft meteen zo zijn ‘voordelen’, als ik plaatsneem op een van de gezellige terrassen in de binnenstad, want het leuke aangename bourgondische leven gaat gewoon verder.

Zit onder grote parasol met verwarming op het terras van het Lieve Vrouwe theatercafé en bestel het biertje waar ik mij zeer op verheug, het smakelijke ‘Cuvée du Chateau’ (aanrader). Had sterk het idee dat dit biertje speciaal voor mij op de tap werd aangesloten en ik spontaan het eerste glas kreeg aangeboden door bedrijfsleider Rick van Genderen. Zat met mijn mond vol tanden, wist niet wat me overkwam. Ook mijn tafeldame weet geen raad met dit aardige gebaar, neemt snel een slokje van haar verse muntthee.

Stond overigens wel te stuntelen toen ik daar naar het toilet wilde want alleen met je QR-code mocht je de blaas legen. Iets met Wifi van het café waar uw stukkieschrijver, beetje digibeetje, via zijn telefoon contact mee moet maken. Een schat van een serveerstertje (bedankt, Sophie) had binnen vijf seconden de verbinding gemaakt. Tot mijn grote opluchting werd het groene vinkje zichtbaar. Lekker bijkletsen met broodje en dipjes aioli en tapenade, af en toe een schouderklopje in ontvangst nemen, nog een tweede glas van die zalige Belgische quadrupel.
Zo kan ik inderdaad nog jááááren mee!

Joop de Keijzer