Halfvol (wijn)glas

Genesteld op de bank met een chippie en een wijntje laat ik de week van me afglijden. Het is in deze tijd niet makkelijk om positief te blijven. Op zich geloof ik in een positieve benadering. Ik denk dat je dan beter presteert, of het nu om sport, schoolprestaties, de opvoeding of om je hele levensinstelling gaat. Dat halfvolle in plaats van halflege (wijn)glas. Toch zakt bij mij ook geregeld de moed in mijn schoenen en daar ben ik echt niet de enige in. Mensen raken gefrustreerder en geïrriteerder. Niet gek, inmiddels zitten we al bijna een jaar in een ellendig corona tijdperk. Een jaar waarin feestjes, vakanties en alle leuke dingen weg ebden. Dan krijg je sneller die bodem van het ‘wijn’glas in zicht en dus schenk ik hem, sneller dan anders, vol.

Mijn zoon vroeg eerder of hij een slaapfeestje mocht houden voor zijn verjaardag. ,,Nee, lieverd dat kan niet.” ,,Hoezo niet? Corona zeker weer, hè?” Hij kijkt mij sip aan. ,,Ik weet het, lieverd, een jaar geleden was er nog niets aan de hand. Een half jaar geleden dachten we dat het om deze tijd wel over zou zijn en je een slaapfeestje kon houden. Maar nee.. Ook dit jaar wordt het anders als anders. Geen visite, misschien dat opa en oma even, op ruime afstand uiteraard, aankomen, maar dat is het dan wel.” Je wordt 13 en je wilt wat… je krijgt echter een stuk minder. Vanaf 13-jarige leeftijd moet je een mondkapje om en afstand houden tot je vrienden. Waar je tot voor kort nog naast elkaar mocht zitten om een filmpje op je telefoon te kijken, deze luxe is voorbij. Daarnaast zal hij ook steeds meer ervaren hoe het is om te worden gezien als ‘coronagevaar’. Natuurlijk zorgen we voor cadeaus, slingers en een taart. Al weegt het niet op tegen het zien van je vrienden en familie, zij maken immers je feestje. Het is iets waar iedereen tegenaan loopt.

Ik denk aan mijn schoonvader die het afgelopen jaar 86 werd en op dat moment opgesloten zat in een revalidatiecentrum. We zwaaiden vanaf de parkeerplaats en gaven een cadeautje bij de receptie af. Ik dacht aan mijn schoonouders die onlangs 60 jaar waren getrouwd. Een taartje van de bakker was het hoogtepunt van dit hoogtepunt. Zo heeft een ieder inmiddels zijn eigen verhaal. Positief blijven, het komt weer.

De scholen zijn weer dicht, thuis is nu nog meer op elkaar. Ik probeerde een rustig werkplekje voor mezelf te vinden. Gelukkig waren de online lessen voor beiden kinderen nu een stuk beter geregeld. Bij de eerste lockdown zat ik te vaak met mijn handen in het haar. Maar nog steeds, het is pittig, daarnaast maak ik me zorgen over hun achterstand (sociaal, emotioneel, fysiek en mentaal) die de jongens oplopen. Ik had een werk call met iemand die zijn baby met de speen probeerde stil te krijgen. Mijn zoon liep binnen met de vraag of hij een koekje mocht. Opeens begonnen we beiden te lachen. Wat een wereld, we deelden hetzelfde corona lot.

Doordat ik allerlei recepten ging uitproberen zijn er wat kilo’s bijgekomen. In het kader van #verwen jezelf #je kunt niet uit eten#we hebben meer tijd, worden de supermarkten door ons extra gespekt. Dit terwijl andere ondernemers in deze tijd juist omvallen. Deze #lekker eten#verwen jezelf kilo’s, hoop ik er dan weer af te krijgen met die wandelingetjes in de wijk. Dezelfde rondjes als iedere week waarbij ik ook elke keer dezelfde medestanders ontmoet. In het weekend doe ik nog weleens gek en is het ‘ontdek je plekje’ verderop. Nederland is overigens echt mooi! Ik sprak over die kilo’s met mijn vriendin. Ze lachte en liet me een tekening zien die haar zoon van haar had gemaakt. Ik dacht dat hij haar had getekend in de periode dat ze zwanger was tot ik las wat haar zoon onderaan de tekening had gezet; mama na corona. Oeps.

Nippend van mijn wijntje concludeer ik, ik mag nu zeker niet klagen, ik ben gezond, heb een baan en een fijn gezin.

Ik zet mijn glas neer en kijk opnieuw. Nee, bijschenken hoeft niet, hij is nog halfvol.

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media