Lang leve de Koning

Vorig jaar stond ik nog met mijn kinderen spulletjes te verkopen bij de manege in Hoogland. Dit jaar werd het geen gesleep met spullen. Dit jaar waren we met zijn tweeën. De ene dag loopt ons huis namelijk over van de energie met stuiterende kinderen maar de volgende dag overstemt het getik van de klok de stilte. Hectiek die de rust opvolgt. En rust die weer volgt na de hectiek. Af en toe is het heerlijk, af en toe juist ook weer helemaal niet. Dat is wat het is, in ons samengestelde gezin met zes zonen, die af en aan bij ons zijn en wonen. Mijn zoon prijst zich de gelukkigste jongen ooit nu er ook nog mooie vriendinnen bij zijn gekomen. Maar nu, nu was iedereen weg.

Samen met mijn man struinde ik de kleedjes af in Nieuwland. Vanaf zes uur stonden ze er al, de fanatieke verkopers. Het had ook wel wat, vroeg op en in het krieken van de ochtend het beste plekkie veroveren. Met een koffiekan, gesmeerde broodjes en oranje tompoezen. Opgewonden kinderen met verse vlaggetjes op hun wangen ordenen de spulletjes netjes op het kleedje. Dat er maar veel verkocht mag worden. Lang leve de koning.

Wij hadden niets nodig. Toch kregen we het voor elkaar om met twee grote tassen richting huis te gaan. Je moet ook een ijzersterk karakter hebben om de vragende kindergezichtjes te negeren. Kinderen die al weken spulletjes hadden verzameld en prijsjes hadden geplakt. Elke plastic dino was met zorg beoordeeld, wel of niet verkopen en zo ja, voor hoeveel? Soms was het kleedje vrij schaars bezet. Het merendeel van het speelgoed was beland op de hoop 'houden', zo bedacht ik mij. Het bakje met centjes was erg leeg. We gaven een euro en namen de plastic tankwagen mee. Ons rondje Nieuwland duurde ruim twee uur en kostte dertig euro. We kochten voor een paar centen een paar mooie pannen onderzetters. Dit terwijl we ze eigenlijk nooit gebruiken omdat we ons eten altijd opscheppen in de keuken. Shuttles, een boek, spelletjes. Ik rekende dit goed omdat dit handig kon zijn voor een verveelde regenachtige zondagmiddag. Een stappenteller, duikbril en schaatsen voor de kinderen. Nu maar hopen dat er dit jaar ijs komt anders passen ze al niet meer. Snowboots, zelfde uitleg. Een honkbalknuppel. Wellicht heeft iemand van ons onontdekt talent en anders is hij voor onder het bed. Mijn man werd enthousiast over een koffiezetapparaat voor in de auto. Dit had ik werkelijk nog nooit gemist. Maar met de gedachte dat hij alleen koffie zat te drinken richting Italië, ik had hem immers niet nodig, ging ik akkoord. In mijn ooghoek zag ik burgemeester Bolsius met zijn gezin langslopen. Leuk, hij had ook ontdekt dat je in Nieuwland moet zijn voor de mooie spullen. En de vernieuwde grote supermarkt, de gezelligheid en de leuke mensen.

En daar proosten we op, lang leve de koning!

Bianca van der Linden-Snel.