De een mist de kerk als kiespijn, de ander kan niet leven zonder zijn of haar kerkelijke gemeenschap. In de rubriek ‘Ik geloof (niet)’ bevragen we meer of minder bekende Amersfoorters over hun relatie met de kerk. Wiena Bakker ging deze keer in gesprek met Annemiek de Crom (49 jaar), eigenaar van coachingspraktijk Cirkel der Seizoenen.

fotobijschriftAnnemiek de Crom: ‘Ik heb weinig met het instituut kerk, ik ben vooral gericht op wat mensen doen’.

Wat heeft u met de kerk?

,,Mijn vader was katholiek, mijn moeder protestant. Dat lag in die tijd gevoelig. Met Kerst en Pasen gingen we naar de kerk, ik genoot dan van de muziek. Mijn moeder zorgde na afloop voor een gezellige maaltijd. Ik kom uit een muzikaal gezin. Met mijn vader, moeder, broer en zus vormden we ons eigen huisorkest. Ik speelde viool. Mijn moeder overleed toen ik 15 jaar was, dat heeft mijn leven wel beïnvloed.”

Wat gelooft u (nog)?

,,Ik heb veel gelezen over natuurreligies, die veel kennis bezitten die wij vergeten zijn. Mindfulness is nu ‘in’, maar is natuurlijk al duizenden jaren oud! Kennis over ademhaling, ontspanning en energie verwerk ik in mijn coachingspraktijk, gericht op het leren omgaan met chronische ziekte. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Sommige dingen lopen zo mooi, daar moet wel iets gestuurd zijn. Tegelijk wisselen goede en slechte tijden elkaar af, net als de wisseling van de seizoenen. Ik ben vooral een doener. Veel voldoening haal ik uit mijn activiteiten voor de her-inrichting van het Elisabethterrein. Gemeente, organisaties en inwoners trekken samen op in het bedenken van plannen.”

Wat is de waarde van de kerk voor de samenleving volgens u?

,,Ik heb weinig met het instituut kerk, ik ben vooral gericht op wat mensen doen. Zo zie ik waarde in het werk van de straatpastor in Amersfoort. Met ‘strak in de leer’ kan ik niets. Wel met een kerk als steunpilaar voor mensen in nood, materieel of geestelijk. Ik bevraag mijzelf zo ook: als ik dood ga, wat hebben de mensen dan gemerkt van mijn bestaan? Een hartverwarmende herinnering bewaar ik aan een kerst-kerkbezoek in Schotland, bij de Anglicanen. ’t Was zeer muzikaal en met vrolijke energie. Halverwege riep de pastor een vrouw naar voren. Hoe staat het met ons project in Afrika? Heel concreet, en krachtig. Het maakte indruk.”