Haastige spoed op eerste hulp

5 november 2013 om 00:00 Nieuws

Eind december opent Meander Medisch Centrum aan de Maatweg in Amersfoort de deuren van het nieuwe ziekenhuis. Op de drempel van 2014 zal hier met recht worden getoost op voorspoed in het nieuwe jaar. Immers, beterschap is de moraal. Maar met nog 7 weken te gaan vraagt Operatie Meander wel alle handen aan het bed. Ready for countdown…

Operatie Meander

door Marco Bosmans

Ja, beste lezers, ik ben er geweest! Bij het nieuwe ziekenhuis! Dat wil zeggen: ik stond er in de tuin en ik heb mijn handen op het vensterglas gedrukt om even naar binnen te gluren. Veel verder kwam ik niet, omdat het hospitaal voor de witte brigade aan de slag gaat in handen is van de zwarte brigade. Van die mannen met een V'tje op de borst, die boos kijken en je tegenhouden. Ik kende ze tot op heden vooral van popconcerten en evenementen, maar het V-team kan blijkbaar ook het ziekenhuis beschermen tegen ongenode en onnodige gasten. Goede zaak heren, maar ik ben journalist. Helaas, pen en blocnote kunnen de V-man niet overtuigen en dat maakt dat u het op dit moment en op deze pagina nog even moet doen met een getuigenis met moddervoeten. Ik kan u melden dat er een blokkendoos staat van mooie steentjes en opvallend veel glas in een enorme zandvlakte, maar dat is vooral omdat het tegelwerk nog gelegd en veel groei en bloei nog geplant moeten worden. Hoge bomen en grote struiken hebben al wel een plekje in de Meandertuin. Zij mochten in 2010 namelijk blijven staan en waren zodoende getuigen van de verrijzenis des Hospitaals.

Zo gesloten het nieuwe ziekenhuis nog is, zo open is het oude. Ik sta erbij en kijk ernaar wanneer oma D. door ziekenbroeders de 'drive-inn' van De Lichtenberg wordt binnengereden. Inderdaad, de brekebeen is weer terug bij af. Voor wie het de afgelopen weken gemist heeft: oma D. heeft haar enkel gebroken bij een val en daarbij een vervelende wond opgelopen. Aan antibiotica en een rolstoel gekluisterd heeft ze de afgelopen maanden haar volledige ziektekostenpremie in veelvoud terugverdiend, maar leuk is anders. Nee, oma is het lachen flink vergaan, want na een aanzienlijk tijdje Lichtenberg en een hoopvolle revalidatieweek in het verpleeghuis, steekt de wond weer op. Dat gaat gepaard met hoge koorts en veel pijn, en dus werd een ambulance besteld voor een operatie.

Het is zonder twijfel de meest dynamische afdeling van een ziekenhuis, de Spoedeisende Hulp. Geen dag is er gelijk en dat zal op de nieuwe locatie niet anders zijn. Sterker nog, hier zullen de Huisartsenpost en een 24-uurs Apotheek straks voor extra dynamiek zorgen. Om de medewerkers en bezoekers op de locatie Lichtenberg daarvan een indruk te geven, hangen in de gang foto's en een schets van de nieuwe situatie. Daar komen straks zo'n 65.000 patiënten per jaar over de vloer, die zo snel mogelijk de juiste zorg moeten krijgen.

Wij treffen op de spoedafdeling met oma D. een drukke zaterdagavond, maar dat is volgens de ambulanceman eerder regel dan uitzondering. Hij helpt, samen met een collega, oma D. op een bed in kamer 7, ik complimenteer hem nog gniffelend met zijn auto van de zaak en weg zijn ze al weer, met toeters en bellen.

Oma D. is meer dan ooit bang en verdrietig. Een amputatie dreigt, haar grootste schrikbeeld. De spoedzuster probeert oma gerust te stellen en ook de woorden van de gealarmeerde chirurgassistent temperen de angst. Wanneer het infuus wordt aangelegd voor de bloedtap en pijnstilling, besluit ik het hoofd koel te houden op de gang. Een prima alibi om de zaterdagse drukte met u te delen, want het is letterlijk een komen en gaan van spoedzaken. Zusters en broeders in een stevige pas, deuren open, deuren dicht, het gepiep van machines en schuin tegenover de kamer van oma D. drentelt een bezorgde vader. Zijn zesjarige zoon Walter slaapt op kamer 11, de Junglebook-kamer. Hij heeft een ijzeren stellage op zijn hoofd gekregen tijdens het spelen en moet met spoed door naar het UMC Utrecht, maar er is nog even geen ambulance. Als er maar geen comazuiper voorrang krijgt, schiet door mijn gedachten. Oeps. Gelukkig is voor de witte brigade iedere patiënt gelijk; de comazuiper, Walter én oma D. Over oma gesproken…

Die mag in afwachting van een amputatie tijdelijk (weer) naar haar 'eigen' afdeling 1C. Spoedzuster Barbara en nachtzuster Saskia stellen hun patiënten gerust. Een woord van vertrouwen is er voor oma D. en voor Walter een knuffelbeer, die mee mag in de ambulance. Sterkte Walter!

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie