'Nieuwe Meander maakt oma nu al beter'

27 september 2013 om 00:00 Nieuws

Operatie MMC

AMERSFOORT - Eind december opent Meander Medisch Centrum aan de Maatweg in Amersfoort de deuren van het nieuwe ziekenhuis. Op de drempel van 2014 zal hier met recht worden getoost op voorspoed in het nieuwe jaar. Immers, beterschap is de moraal. Maar met nog twaalf weken te gaan vraagt Operatie MMC wel alle handen aan het bed. Ready for countdown.

door Marco Bosmans

Geen nieuw zonder oud, dus ook in dit geval koesteren we in het felle schijnsel van de bouwlampen aan de Maatweg het sentiment van weleer: het nachtkaarsje van zuster Elisabeth. Deze geschiedenis is zowaar nog tastbaar in de vesting rond de binnenstad. Het was namelijk in 1559 dat de broederschap van de Heilige Drievuldigheid besloot tot de oprichting van het Sint-Elisabeth Gast- of Ziekenhuis. Muurhuizen 33 werd - zeg maar - de plaats des heils, het eerste 'sieckhuys' van Amersfoort. Hier boden broeders en zusters onderdak aan 'ellendighe bedtlegers die met geen aenslaende syeckte besmeth waren'.

In de eerste jaren was het nog een liefdadige instelling om de arme zieken van de stad te verzorgen, maar toen de instelling in 1577 eindelijk erkenning kreeg van het stadsbestuur, was het ziekenhuis van Sint Elisabeth van Thüringen een feit. De pastoor van de St. Joriskerk zwaaide er de scepter en tien zogenoemde ziekenmoeders namen de zorg op zich, in de naam van Onze lieve Heer.

Anno 2013 is Amersfoort meer dan de wijken Camp, Bloemendal en Breul, en is het sieckhuys van een half millennium geleden na een bijzondere zwerftocht door stad en regio onderweg naar een plekje aan de oevers van de Eem. Daar wordt straks min of meer afscheid genomen van zuster Elisabeth en ook Ziekenhuis de Lichtenberg is dan verleden tijd. Gelukkig maar, zullen veel patiënten en bezoekers zeggen, want hoewel de meeste patiënten het Elisabeth en de Lichtenberg in beterschap verlieten, begon het ziekenhuis steeds meer te lijken op een ziek huis. Niets ten nadele van de zorg en de zorgverleners, maar op zaal waan je je toch een beetje in het Oost-Europa van 1976. In de muren zitten gaten, het bedlampje heeft een barst, het gordijn een scheur en dan laten we het tropisch klimaat en de afgrijselijke akoestiek op de vierpersoonskamer nog even onvermeld.

Tja, bij de voorgeschreven bedrust moet u de rust misschien niet te letterlijk nemen. Wonderlijk eigenlijk dat het Meander vorig jaar nog werd uitgeroepen tot beste ziekenhuis van Nederland. Het zullen de wonderdokters zijn of de eerder genoemde hemelse zegen, want het huis zelf roept vooral op tot verwondering. Lang leve de nieuwe tijden.

Ondergetekende doet de komende weken op deze pagina verslag van de Operatie MMC. Het potlood versus de stethoscoop, bij de laatste loodjes rond de verhuizing van oud naar nieuw. Dat beschouw ik als een dankbare taak, want veel vaker eindigt het ziekenhuisbezoek in ontslag. Bovendien verschaft oma D. mij een alibi voor een geregeld bezoek aan het Meander. Oma is gevallen en heeft met haar enkelbreuk en diepe wond de zorg van het ziekenhuis nodig. Die krijgt ze op 1C van lieve zusters en haar favoriete broeder, verpleegkundige Michiel. Oma deelt haar kamer met een Poolse overbuurvrouw en een gevallen motorrijder, schuin tegenover haar. Het bed naast oma is vooralsnog leeg, maar dat kan ieder moment veranderen.

Tot zover het plaatje, nu het praatje. Na de avondhap (lees: hapje, bij gebrek aan eetlust) geniet oma namelijk dagelijks van de bezoekjes. Het biedt wat afleiding na lange, saaie ligdagen aan het raam. Tijdens de bezoekjes valt oma overigens graag in herhaling, want het liefst hoort ze over poes Trui en vertelt ze dat ze morgen naar huis wil. Helaas.

Maar hoewel oma D. het liefst met ons mee zou gaan, heeft het nieuwe ziekenhuis haar belangstelling gewekt. Broeder Michiel heeft er aan het bed al veel over verteld en ook de eerste foto's spreken tot haar enthousiaste verbeelding. We zijn het er over eens dat ze tegen die tijd toch beter thuis kan zitten, 'natuurlijk jongen', maar heel stiekem zou ze er eigenlijk wel even willen koekeloeren. Als bezoeker, beloof ik haar, terwijl de broeder in mij een opvallende diagnose stelt: het nieuwe MMC maakt oma D. nu al een beetje beter.

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie