Familie Borsten

AMERSFOORT - Alle leden van de familie Borsten geven op geheel verschillende wijze kleur aan Amersfoort. Sportief, muzikaal, ritmisch en sociaal. Zij vormen een wel zeer veelzijdige familie en wilden graag met z’n allen en niet individueel geïnterviewd worden. Het werd, zoals ik kon verwachten, een veelstemmig gesprek waarbij regelmatig de decibellen hoog opbolden.

Vader: Bob Borsten (Nijmegen 1933); Psychologie Leiden, werkzaam als psycholoog in militaire dienst, Den Haag en vanaf 1965 in Amersfoort als psycholoog bij Zon en Schild.

Moeder: Elize de Broekert (Goudswaard 1937); Oratoriumklas van het conservatorium Den Haag. Zong alle muziekstijlen, trad in jaren 80 op met Kurt Weil en Satie programma’s, Bach Cantorij Baarn. Ze vervulde vele hoofdrollen bij het Amersfoortse Operettegezelschap, zong jarenlang de maandagavond-opera’s bij San Giorgio in de Krommestraat. Zingt momenteel bij het Slavisch Koor Byzantium in Soest.

Dochter: Elize Borsten (Den Haag 1964); Activiteitenbegeleider, natuurgeneeskunde voor dieren Equi-Therapie (therapeutisch paardrijden). Verloor op 25 jarige leeftijd door een ongeluk haar rechterhand. Daarna is ze begonnen met paardrijden, wat uitgroeide tot werken met kinderen en paarden. Heeft nu Equi-therapiepraktijk in Amersfoort. Maakt ook muziek: panfluit en viool. Speciaal voor haar is een aangepaste prothese voor de strijkstok gemaakt. Recent trad ze op voor een groep Chinese kinderen die allemaal één hand missen.

Zoon: Mik Borsten (1962 Den Haag); LTS Don Bosco, MTS, opleiding fysiotherapie, nu werkzaam bij Zon en schild. Looptrainer. Duurloper uit noodzaak om energie te kanaliseren: “Als ik niet beweeg, word ik onrustig. Door mijn passie aan mensen over te dragen, inspireer ik mensen weer om de weg terug te vinden.”

Zoon: Thijs Borsten (1966 Amersfoort); LTS Don Bosco, fietsenmaker, conservatorium Amsterdam hoofdvak piano. Speelt mee in de jamsessies bij Café Borra/Miles, maakt speciale muziekprojecten rondom Cuba en Zuid-Afrika, in opdracht van Theater De Lieve Vrouw. Speelt piano in de muziektheatervoorstelling Trapperdetrap. Ontwikkelt allerhande nieuwe projecten, waaronder schrijven voor het Farkas Quintet van het Concertgebouworkest.

Zoon: Bas Borsten (1969 Amersfoort); studeerde slagwerk van het Conservatorium Utrecht. Maakte intensieve percussiestudiereis door Zuid-Afrika. Werkte mee aan documentaire ‘De kleine oorlog van boer Kok’ en geeft workshops percussie (kon niet bij het gesprek aanwezig zijn).

,,Wij zijn in een redelijke chaos opgegroeid, dat heeft wellicht grote invloed gehad op onze veelkleurigheid. We zijn heel verschillende mensen die verrassend genoeg nog steeds heel dicht bij elkaar wonen en niet zo goed zonder elkaar kunnen. Ieder van ons heeft de drang constant nieuwe ideeën te willen uitwerken en daarbij steeds met anderen samen te werken. Amersfoort heeft voor ons daarin exact de juiste maat gehad om die samenwerking te vinden. Muziek en therapie is de rode draad in de familie. Mik schetst daarvan een mooi beeld: “Wat wij doen, is mensen helpen met therapie en mensen een leuke avond bezorgen via muziek. Veel mooie uren geven volgens mij een beter leven!”

Was het gezin de inspiratiebron?

Dochter Elize: ,,De zangcarrière van mijn moeder was in die tijd vooruitstrevend, dat vond ik bijzonder.” Mik beschrijft een andere kant: ,,Ik moest mijn eigen weg gaan, ook in mijn opleiding. De drang naar individualiteit en de overlevingsdrang in een druk gezin inspireerden mij.”

Moeder Elize: ,,Eigenlijk ben ik per ongeluk in de muziek terechtgekomen, ik was al getrouwd, had al een kind en mocht toen voorzingen bij een zangpedagoog, mevrouw Dressing. Zij ontdekte me. Daarna ben ik naar het conservatorium gegaan en dat leverde werk op.”

Waarom zijn jullie allemaal in Amersfoort gebleven?

Dochter Elize: ,,Na mijn ongeluk kreeg ik erg veel last van heimwee. Ik heb hier alles wat ik wil, dus was er nooit een reden om weg te gaan.”

Thijs: ,,Ik reis wel veel voor mijn muziekprojecten, dan haal ik elders een sausje en hier eten we het op. Hier was er jarenlang veel ruimte.”

Mik: ,,Ik neem de kansen en krijg ze daardoor ook. Dat doe ik met mijn werk, maar ook met bijvoorbeeld de marathon Amersfoort. Mijn ambities kan ik in deze stad verwezenlijken. Wat er in Amersfoort leeft onder het volk zie je niet terug in wat er werkelijk gebeurt. Sport heeft hier te weinig aandacht. Dus ik wil dat wel in beeld zetten. Gewoon omdat ik hier woon. Amersfoort heeft het juiste formaat.“

Thijs: ,,Ik merk dat ik landelijk steeds meer gevraagd word en laat dus de stad los. Na in deze stad allerlei kansen te hebben gekregen en genomen te hebben, breekt het nu landelijk door. De voorstelling van Trapperdetrap is echt landelijk. Het is nu ook mooi geweest met bijvoorbeeld de projecten in Theater De Lieve Vrouw. Het is tijd voor vernieuwing daar. Én ook bij mij. Mijn wensen en mogelijkheden lagen heel lang in Amersfoort in de juiste verhouding. Dat verandert nu, na 43 jaar Amersfoort.”

Moeder Elize: ,,Ik moest mijn ambities afstemmen op het noodzakelijke combineren met de zorg voor een gezin. Dat maakte dat ik me in Amersfoort uitstekend heb vermaakt. Je hebt hier prachtige concerten, ik vind het zalig hier.”

Dochter Elize: ,,Het wordt steeds leuker in Amersfoort, festivals en muziekdingen, het buiten dat hier zo heerlijk dichtbij is. Het bos en het centrum van de stad zijn om de hoek. Veel kinderen met autistische problemen waarmee ik werk, komen uit Amersfoort. Ik zou geen plek weten waar ik het beter heb.”