Gertjan van der Stelt exposeert keramiek

AMERSFOORT - Keramiek had altijd al zijn voorkeur, Gertjan van der Stelt hield ervan om met klei te werken. ,,Het is mijn ding, ik weet niet eens of ik het gekozen heb, misschien heeft het mij wel uitgezocht.”

door Ellen de Jong

Gertjan kreeg les van de bekende keramist Geert Lap en hij leerde hem draaien: ,,Maar toen ik last kreeg van m’n rug ben ik begonnen met kleiplaten, die je uitrolt tot een bepaalde dikte. Vervolgens vorm en stel je samen tot een object. De basis is altijd een papier dat je omvouwt op een ronde lijn. Als je dat doet heb je een bol en een hol vlak. In eerste instantie had ik objecten die uit één plaat bestonden, waar één lijn inzat waar die op omboog en dat werden er op den duur steeds meer; de vormen werden meer en meer complex. Nu, en dat is een soort golfbeweging, probeer ik meer terug te gaan naar de eenvoud, ook wat kleur betreft, die soms heel extravert is en op een ander moment ingetogen. Dat hangt niet zozeer van m’n stemming af. Een vriendin zei me ooit dat het net was alsof ik ademhaal met m’n werk. Mijn centrale thema is de suggestie van oneindige beweging. In mijn opleidingstijd heb ik eens een dichtregel gelezen en die luidde: ‘De golven die komen, nemen het water weer op van de golven die gaan. Maar ik vond die zin teveel een metafoor. Mijn objecten zijn heel abstract en ik wilde die zin abstraheren en ik maakte ervan: In wat is rust wat was, sluimert wat eens zal zijn. Dan zit er geen beeld meer in, het is alleen wat het is en dat geldt ook voor mijn werk. Wel dragen mijn objecten metaforen in zich. Ik zie mezelf als een druppel in de grote zee van generaties, die aanspoelen op het strand en weer worden meegenomen door het water. En ik laat de schelpen achter op het strand van de tijd. Mijn inspiratiebronnen zijn schelpen maar ook architectuur. Zo zag ik eens een grote fotocollage van Jan Dibbets die ook aan schelpen deden denken, de spiralende beweging ervan die ook in mijn werk zit.”

De dichtregel over de golven die komen, nemen het water weer op van de golven die gaan, las Gertjan eens in een overlijdensadvertentie. ,,Ik heb die regel op het grafmonument van mijn vader staan. De vertaling ervan, In wat is rust wat was, sluimert wat eens zal zijn, gebruikte mijn fysiotherapeut op het geboortekaartje van zijn zoon. Zo werd de cirkel rond, ik vind dat zo mooi.”

Gertjan vertelt dat vanuit zijn centrale thema nieuwe vormen spelenderwijs ontstaan en dat hij steeds meer de diepte ingaat ,,waardoor er een universum voor je opengaat.”

Zijn verzameling objecten al dan niet in vitrines staven zijn woorden. Bijvoorbeeld een serie van vijf schelpachtige vormen die hij onder elkaar opgesteld heeft. Ze zijn van buiten roomwit, van binnen donkergroen.

,,Ik koos voor die donkere kleur om het mysterieus te maken, dan is het net of je erin kunt verdwijnen en als je er een tikje tegenaan geeft bewegen ze.” Gertjan liet ze zachtjes heen weer schommelen, voor eeuwig neergelegd op de kust van de tijd.

Tot 1 juli. Recordweg 2.