R.K. Amersfoort, stapje voor stapje verder
12 december 2012 om 00:00 AlgemeenAfgelopen september presenteerden zij een visie op de pastorale toekomst van de parochie en op behoud en afstoten van kerkgebouwen. De krant meldde het: de Ansfridusgemeenschap voelde zich bedreigd en organiseerde protestacties tot en met het aanbieden van handtekeningen aan het bestuur op 7 oktober. De negen andere gemeenschappen reageerden intern naar het bestuur. Volop ingrediënten dus voor een spannende avond toen op 28 november vertegenwoordigers van alle gemeenschappen bijeen kwamen.
Laat ik het u maar meteen verklappen: wie uit was op een avond vol met geladen uitspraken en met verve verdedigde standpunten kwam teleurgesteld thuis. Aan de opzet van de avond lag het niet. In het eerste deel was er voldoende tijd voor ieder die nog iets aan de orde wilde stellen over de beleidsvisie en de gevolgen daarvan. Slechts twee gemeenschappen maakten er op dat moment gebruik van.
Het tweede deel van de avond bracht meer activiteit. Iedere gemeenschap kreeg twee vragen te beantwoorden, gericht op de toekomst. Wat heeft uw geloofsgemeenschap te bieden aan de rest van de parochie en wat heeft uw gemeenschap nodig van de andere gemeenschappen om beter kerk te kunnen zijn? De resultaten werden met gekleurde kaarten in beeld gebracht op een muurkrant van een paar vierkante meter. Er zal nog enig puzzelwerk nodig zijn om vraag en aanbod op elkaar te laten aansluiten. Hoe dan ook, een applaus voor de inspanningen van bestuur en pastores drukte de waardering van de aanwezigen uit.
Eén thema was niet geagendeerd, maar speelde onderhuids, het meest duidelijk vlak voor het einde. Kun je betrokken blijven bij een kerkgemeenschap die zo in verandering is en die veel opdrachten van bovenaf krijgt uit te voeren? Penningmeester Bert Dijkman, Irene Vriens en pastoraal werker Josephine van Pampus bezwoeren ieder om solidair te zijn in bijdragen en in activiteiten, ‘juist nú’. De kleine Open Kontaktgemeente (Bunschoten) hield de vergadering een spiegel voor. ,,Financieel redden wij het wel en we hebben de nodige vrijwilligers. Maar een voorganger die eens in de maand beschikbaar is, kan blijkbaar niet meer... Bij ons wordt het geknakte riet gebroken. Met het verdwijnen van de vieringen valt de kern van ons kerkzijn weg. De kerk stopt met ons en laat ons in de steek. Mijn geloof blijft, maar wat hebben we aan al die vergaderingen en al dat papier?’’
Jammer dat dit geluid pas kwam toen de aanwezigen al met de deurklink in de hand stonden, de ongemakkelijke stilte die volgde op dit betoog was veelzeggend. Plenair kon er niet meer op worden ingegaan, dat gebeurde wel in de nazit bij een drankje en een hapje. ,,Open Kontakt zet ons goed aan het denken,’’ zo reageerde iemand. ,,We herkennen dat gevoel. We zijn er nog niet, er ligt een lange weg voor ons, maar hij kan begaan worden, moet begaan worden, er is geen weg terug.’’
