Tennis

21 maart 2018 om 12:14 Lokaal/Column

Samen met een aantal ouders sta ik, in een zwak zonnetje, te kijken naar de tennisles bij tennisvereniging Nieuwland waar mijn zoon aan meedoet. Spelenderwijs worden de kinderen meegenomen in de basistechniek van tennis. Uiteraard staan ze daar met een mooi tennisracket, sportkleren en hippe tennisschoenen. Daar kan het in ieder geval niet aan liggen.

Balgevoel kweken zonder illusies over een mooie sportcarrière. Voor ons zijn het immers al talentjes. De jonge leraar heeft aardig wat geduld. Voor de kinderen, van rond de zeven jaar, is het namelijk meer een speeluurtje met vriendjes en vriendinnetjes dan dat er echt serieus gewerkt wordt aan de slagvaardigheid.


Het lekker buiten bezig zijn doet niet alleen de kinderen meer dan goed. Naarmate de lessen vorderden werd het tussen de ouders onderling namelijk ook steeds gezelliger en kwam ons gegier regelmatig boven het kindergegiebel uit.


,,Kijk eens, ik heb tieten" roept een meisje nadat ze tennisballen onder haar shirt heeft gestopt. Hilarisch gegrinnik volgt in de hele groep terwijl wij ouders glimlachen maar toch lichtelijk beschaamd wegkijken. Ach, het zijn kinderen, die voelen in tegenstelling tot volwassenen, geen schaamte.

Ik kon gelukkig mijn lach onderdrukken toen mijn gedachten afdwaalden naar enkele gênante herinneringen. Herinneringen die in mijn geheugen gegrift staan alsof ze gisteren waren. Herinnering waarbij ik even uit het veld geslagen was en het liefst door de grond wilde zakken. En gênant was het, neem dat maar van mij aan.


Een andere les was het koud en namen wij plaats aan de overdekte picknicktafel waar de heater zorgde voor wat warmte. Wat een luxe, we keken verwarmd naar onze spelende kinderen en genoten van wat rust. Verplicht nietsdoen en dat gewoon midden op de dag. De wereld om ons heen ging verder met het drukke leven en wij hoefden even niets. Ik keek naar een klein onenigheidje op het veld en mocht me er zelfs niet mee te bemoeien. Eigenlijk wel lekker.


Een moeder had thee meegenomen en zelfs koekjes. Een gezellig theekransje waar zelfs de vaders aan meededen. Ik verwarmde mijn handen aan het kopje thee. Wat een goed idee, waarom kwam ik daar nu nooit op? We bespraken de koeien en de kalveren. Ik ademde diep in en uit, staarde voor mij uit en pakte dit moment van rust. Een week later nam een vader glühwein mee met een heuse gasbrander van de camping. Nootjes erbij, het werd steeds gezelliger. De stoere overlevingsverhalen kwamen los aan de picknicktafel.

Binnenkort begint zelfs de competitie. Luchtig, op kinderniveau hoor. Wij ouders gaan dus graag mee, op volwassenniveau dan. Wat ik mij namelijk nog kan herinneren, van mijn blauwe maandag tennis, is dat de volwassenen altijd taart meenemen.

Lekker en gezellig hoor, dat tennissen, ik heb er zin in.

Bianca van der Linden-Snel

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie