Lullo

,,Zeg kerel, voor welke kwaliteitskrant schrijf je of mag je het lokale buurtkrantje met een van je schrijfsels opvullen”? ,,Je mag mij ten alle tijden citeren hoor en anders heeft mijn nieuwe vriendin nog wel een paar geinige quotes voor je blaadje.” Op een van mijn laatste netwerkborrels kwam ik hem helaas tegen, de ultieme kakker, zo weggelopen uit Jiskefet als een van de corpsballen. Duur maatpak met blauw overhemd en zo’n witte kraag, opzichtige das met dito pochetje. Met vanzelfsprekend zijn bruine van Bommels keurig gepoetst. Behoorlijk uitgeschoten met zijn flesje Hugo Boss en de Gucci zonnebril op zijn voorhoofd ook al was het inmiddels koud, winderig en bewolkt.

Zijn vriendin was niet bij hem weg te branden. Bij alles wat hij roeptoeterde liet ze in woord en gebaar kirrend blijken hoe belangrijk hij was. Zijn laatste model Blackberry Torch ging regelmatig. Dan liet hij hem net iets te lang overgaan zodat vrijwel iedereen mateloos geïrriteerd naar hem keek. Hij liep dan opzichtig naar de gang, sprak iets te hard en te bekakt en lachte gemaakt. ,,Nee gozer, dat ben ik niet met je eens, gebruik je social media ,denk nou eens niet zo bekrompen, neem risico, meer ‘out of the box’ denken.” Zijn vriendin hield hem angstvallig in de gaten en wierp kushandjes naar haar lekkertje op leeftijd. Maar dat was nog te weinig aandacht voor meneer want ook met zijn taalgebruik probeerde hij de gasten te imponeren. Zo was hij ‘flabbergasted’ (sprakeloos) bij het horen van de tekorten van de gemeente Amersfoort en had hij honderden ‘friends’. Had hij grote aantallen pageviews op Hyves en veel contacten op LinkedIn. Toen ik na afloop naar zijn kaartje vroeg (om het te versnipperen en door te spoelen) vond hij dat zo vreselijk ‘old school’. ,,Daar werk je toch niet meer mee!?’’

Toen ik braakneigingen kreeg werd het tijd om te vertrekken. Buiten gekomen verlangde ik opeens naar de eenvoud van vroeger. Naar de Sassianen met hun smeuïge taalgebruik.” Ak joe was gewees hak dat kaartje in zun jeweetwel geprop”. Of naar Wim Sonneveld met Het Dorp. Of Rita Corita met Lekker Bakkie Koffie. Maar het is eind 2011. We moeten mee met onze tijd. iPad, iPhone, tablet zus of zo. Op de rommelmarkt keek geen mens meer naar mijn twee dozen met videobanden vol met allerlei sprookjes. De cd’s liggen inmiddels bij de Kringloopwinkel. Doe je niet meer mee als je geen Hyves hebt? Twitteren schijnt ook je sociale leven te verrijken en zijn tientallen digitale snufjes al weer na enkele maanden achterhaald.

Als brugwachter fiets ik nog fluitend naar de Koppel en Kwekersbrug maar over een paar jaar kan het zomaar gebeuren dat je vanuit huis op je mobieltje de bruggen gaat bedienen. Weg is dan dat persoonlijke contact, dat welkomstwoordje, dat blikje bier als dank of gedag zwaaien als de passanten de Eemhaven weer verlaten. Ik moet met mijn tijd mee anders word ik echt een ouwe lul, maar ik wil nog zo graag dat de tijd soms effe stilstaat. Het gaat mij allemaal veel te snel. Ik ga de aansluiting met de komende generaties missen, zeggen mensen die het kunnen weten. Gelukkig mag ik nog een stukkie schrijven op mijn gedateerde computertje. Daar neem ik de tijd voor met een stukkie ouwe kaas en drink er een glaasje rode port bij. Ik onthaast op mijn manier. Luister ondertussen naar een cd’tje van Herman van Veen. De telefoon gaat beneden. Ik laat hem lekker gaan!

Joop de Keijzer