‘Alle hokjes vallen hier weg’

25 mei 2011 om 00:00 Nieuws

Een stopbord met ‘Hoera 25 jaar’ hangt donderdagmiddag bij de voordeur aan de Batostraat. Binnen is de koffie al aan het pruttelen. In de vensterbank wordt een kaars aangestoken en het rolgordijn van het keukenraam gaat omhoog. Volgens coördinatrice Trudy Paus (48) is dat een soort teken geworden dat het Inloophuis open is.

Inloophuis Schothorst bestaat 25 jaar SCHOTHORST - ‘Omzien naar elkaar’ is het motto van Inloophuis Schothorst. Al vijfentwintig jaar kunnen buurtbewoners elkaar hier ontmoeten, voor een kopje koffie, een luisterend oor of een gezellig praatje. door Thalina Koeleman

Sinds november 1997 is Paus coördinatrice. ,,Ik kwam als nieuwe bewoner binnenlopen en ging hier werken als vrijwilligster. Daarnaast ging ik theologie studeren. Dat was een mooie verbinding met dit werk.” Toen de toenmalige beroepskrachten met pensioen gingen, solliciteerde Paus naar de functie. ,,Het leek me mooi werk om te doen, omdat je mensen vanuit hier kunt ondersteunen waar dat nodig is.”

Langzaam druppelt een aantal gasten binnen. Vrijwilliger Rudolf Annegarn (58) schenkt koffie of thee voor ze in. Aan een grote tafel in de huiskamer wordt gezellig gebabbeld, terwijl een trommel met biscuitjes rondgaat. Annegarn vertelt dat het werk hem voldoening geeft. ,,Je hebt een aandachtgevende functie, maar het is niet alleen geven, als vrijwilliger ontvang je ook.”

Ongeveer 28 jaar geleden begon een groep mensen vanuit verschillende kerken in Amersfoort bewoners te verwelkomen in de nieuwe wijk. Ook werden er activiteiten georganiseerd om elkaar te leren kennen. ,,De groep werd zo groot dat het idee ontstond om een huis te huren”, vertelt Trudy Paus. ,,Het moest dicht bij de bewoners staan en er mocht alleen over de kerk worden gesproken als mensen dat wilden. De kern van deze ontmoetingsplek is dat we naar elkaar willen omzien.” Nu zijn er elke dag gemiddeld tien ‘inlopers’. ,,Het beeld dat hier alleen zielige en eenzame mensen komen, is lastig van ons af te schudden. De inlopers zijn juist hele verschillende mensen, van dertig tot boven de negentig jaar. Autochtonen, allochtonen, mensen die fulltime werken of werkloos zijn, maar ook mensen met een beperking komen langs. Alle hokjes waar mensen in worden geplaatst, vallen weg.”

Willem Töpfer (43) gaat al twee jaar naar het Inloophuis om mensen te ontmoeten en gezellig te kletsen. De aandacht voor elkaar vindt hij fijn. ,,Je wordt geaccepteerd zoals je bent. Er is respect voor iedereen.”

De drastische bezuinigingen die de stad de komende tijd zullen treffen gaan volgens Paus aan het Inloophuis voorbij. ,,We ontvangen geen subsidie”, licht ze toe. ,,Maar ik kan me goed voorstellen dat er meer inlopers zullen komen als wijkcentra moeten sluiten. Ondanks de roerige tijden willen we een vast baken in de wijk blijven waar mensen terecht kunnen.” Grote toekomstplannen heeft het Inloophuis niet. ,,We willen gewoon doorgaan en blijven inspelen op de behoeften uit de wijk.”

Paus blaast aan het einde van de middag de kaars uit en doet het gordijn omlaag. ,,Morgen staat de deur weer open voor alle buurtbewoners.”