Zuster Gabriëlis 85 jaar in het klooster

30 maart 2011 om 00:00 Algemeen

Als ik haar kamer binnenkom zit ze te schrijven, bij een bureaulamp in een wat donkere hoek. Ze zet gedachten over Maria op papier. Binnenkort zal ze daarover een gesprek hebben met de organisator van de Mariatentoonstelling die in juli in museum Flehite gehouden zal worden. ,,Als je al zolang zuster van Onze Lieve Vrouw bent, moet je daar toch wel iets over kunnen vertellen’’, zegt ze met een twinkeling in haar ogen. Zuster Gabriëlis is er een uit een gezin van twaalf. Twee van haar zussen leven nog. Met respect spreekt ze over haar ouders.

AMERSFOORT - Midden in de stad, aan de Zuidsingel, staat het bekende huis met de ‘blauwe ruitjes’. In dit klooster woont zuster Gabriëlis Reerink, een van de ongeveer tachtig zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort. Binnenkort hoopt zij de 85e verjaardag van haar intrede in het klooster te vieren. door Bart Verreijt

Hoe was dat toen u besloot om naar het klooster te gaan?

,,Het was een altijd diep gekoesterde wens. Zolang ik mij herinner had ik al een llevende band met Christus. Ik ging gewoon met Hem om als zat Hij naast mij. Dat is nog steeds zo, ik verwonder me daar nog iedere dag over. Ik wilde naar de missie of naar een beschouwend klooster, maar het werd onderwijs hier in Nederland. Ik heb daar als hoofd van scholen in onder andere Enschede en Groningen prachtig werk kunnen doen. Veel heb ik gehad aan wat ik zelf van thuis uit heb ervaren, in het bijzonder de sterke invloed die een moeder in de opvoeding van de kinderen heeft.’’

In die 85 jaar is natuurlijk ontzettend veel veranderd…

,,Die veranderingen waren nodig, want er waren veel onnodig strenge regels, wat ik vooral in het begin heb ervaren. Dat was verkeerd, strenge regels die in strijd zijn met de menselijkheid’’, zegt ze strijdbaar en krachtig. ,,Gelukkig ben ik nogal eens in het kapittel gekozen door mijn medezusters en heb ik veel kunnen bijdragen aan veranderingen. De kleding natuurlijk, maar vooral opnieuw verwoorden waar het ons als zusters van Onze Lieve Vrouw om te doen is. Heel belangrijk is daarbij dat álle zusters de ruimte kregen en meetelden. Ik zie nu in onze leefgemeenschap van Agnietenhove het resultaat. Het is goed wonen hier met zoveel zusters die als een grote familie zijn, met alle verschillen die erbij horen maar ook met veel aandacht voor spiritualiteit en gebed.’’

U bent nu 103, dat is voor uzelf en voor uw medezusters hier natuurlijk heel bijzonder

,,Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen en ik word er ook een beetje angstig van, liever gezegd bezorgd. Zou God tevreden over me zijn? Ik bid dikwijls: Lieve Heer, zit ik op de goede weg? Het blijft toch ook altijd een onzekerheid, geen mens weet hoe het verder gaat.’’

Intussen wordt ons gemeld dat de soep koud wordt. Zuster Gabriëlis wil nog kwijt dat ze ook veel plezier heeft gehad met leerkrachten en medezusters in het onderwijs en dat ze nog steeds ontzettend kan genieten. ,,En excuus als ik te veel gepraat heb…’’ Bedachtzaam loopt ze naar haar rollator en gaat richting eetzaal. Een heel bijzondere vrouw.