Hippe moeder/vermoeide moeke

Jeheh, het ‘normale’ leven is weer begonnen. De scholen zijn weer open, de hordes fietsers mogen weer op pad. Tijd om het sociale schoolleven, zo gewoon als mogelijk, in deze tijd, op te gaan pakken. Ik kijk op mijn werk uit op een school waar kinderen alleen met een mondkapje op naar binnen mogen. Ik kan en wil er maar niet aan wennen. Het zit benauwd en je mist de mimiek in iemands gezicht.

Toen ik in Frankrijk op het terras zat en de Française, met een mondkapje op, onze pizza kwam brengen wachtte ze net zo lang tot de kinderen ‘merci’ tegen haar zeiden. Bij het weggaan hetzelfde verhaal, ze keek hen net zo lang aan tot ze ook tegen haar ‘au revoir’ zeiden. De vraag die bij mij op de terugweg bleef hangen was, was dit nu grappig bedoelt of juist streng? Wilde ze een punt maken richting mij, als moeder, of wilde ze gewoon lief de kinderen hun eerste Franse woordjes leren? Haar ogen waren donker, leken streng maar wellicht ging er achter het mondkapje wel een grote glimlach schuil. Iemand beoordelen op iemands uiterlijk, het is zo gevaarlijk. Kan niet wachten tot de kapjes uit ons Hollandse straatbeeld verdwijnen en we weer kunnen toeleven naar een echt normaal leven.

Mijn zoon ging vorige week voor het eerst op pad als ‘brugger’. Een brugger met, ook nu nog, die grote tas met boeken. Gelukkig zijn die vreselijke leren koffers uit, weet je nog? Zucht, die dingen gingen gewoon nooit kapot, al deed je zo je best. Hij ging op pad met een stoere stevige rugzak met een speciale plek voor de laptop. Tas in het mandje voorop en samen met ‘de boys’ fietsten ze richting het grote leven. Tot voor kort was er bij hem nog weinig aandacht voor het uiterlijk, maar nu werden de haren toch echt wel in de gel gestreken. Tjee, wat een grote stoere kerel al. 

Ik stond met mijn badjas buiten om hem toch nog een kus te geven. Gênant, bedacht ik me achteraf. In mijn grijze badstoffen badjas nog wel, pff. Ik had me toch voorgenomen geen moeke te worden, het anders te gaan doen en ‘hip’ te blijven? Ondanks dat ik toch nog steeds geloof dat niemand zich voor mij hoeft te schamen, denken mijn jongens daar toch al weleens wat anders over. Mijn zoon draaide zich pas om toen ik half dansend de winkel uitkwam. ‘Maar dit is echt een lekker nummer’ verdedigde ik mezelf. Hij keek me nietszeggend aan, schijnbaar is het voor hem een liedje uit het jaar 0. ,,Maham, thuis dansen: oké, maar niet hier!” ,,Okay...” Het is me daarna nog weleens uitgelegd, aan de hand van nog wat betere, maar niet verder over uit te wijden, voorbeelden, dat ik toch niet meer zo hip ben als dat ik zelf denk. Dus.

Ik snap natuurlijk ergens wel hoe hij zich voelt. Ik schaamde me vroeger ook dood als mijn moeder bepaalde winkels inliep. Ik bleef dan veilig een straat verder wachten. Als ze dan ook nog met het tasje van de betreffende winkel naar mij toekwam kreeg ik het helemaal benauwd. De spullen moesten direct over naar een tasje van een hippe winkel anders was ons winkelmomentje exit.

Toch wel lastig. Net zoiets als dat ouder worden. Ik voel me doorgaans best jong. Als ik echter iemand ontmoet die is geboren in de jaren ‘80-’90 schrik ik - hard besef volgt - ik ben van vóór die tijd. 

Dan is er nog dat spiegelbeeld dat me ook teruggeeft dat ik ouder word. Die grijze haren, kraaienpootjes, wallen die erger lijken te worden en kleren die ik opeens niet meer aan kan (geen idee waarom). Ik gooi ze niet weg, wie weet komt die tijd terug. Mijn zoon die nu zelf fietst richting de middelbare; ik weet nog dat ik er zelf op zat! Verder klaagt mijn lichaam inmiddels ook over het werken aan de keukentafel en ben ik af en toe ook echt zo moe. Ja moeders, al dan niet hippe moeke, je wordt toch echt ouder...

Bianca van der Linden-Snel