Mañana, mañana

Het was tijd voor rust, ruimte en dit keer geen cultuur. Rust en ruimte die we in deze tijd net nog wat meer nodig bleken te hebben. De muren kwamen op ons af en de drukte/hoeveelheid mensen ook.Hier bleek al snel dat als je op een dag wilde zwemmen je moest reserveren voor het zwembad of het meer. En daar moet je in ons volle Nederland dan toch echt op tijd aandenken. Mijn spontaniteit bleek een valkuil in deze slechte ‘coronafilm’. Stiekem was ik dus echt blij dat ik toch echt even met de kids af kon reizen naar een rustig oord over de grens. Weinig mensen, bossen, natuur, een leegmeer/zwembad waar je op elk moment in kon plonsen. Beetje tafeltennissen, waarom doe ik dat alleen op vakantie? Lekker eten, tijd om dat ene goede boek te lezen. Overigens bleek het voor mij geen goed boek, na vier pogingen ging hij weer ongelezen mee in de tas. Tijd voor rust, tranquille, Mañana, mañana, relaxed, geen haast, gewoon even niets. Tijd om het hoofd leeg te maken en de ervaringen van de afgelopen maanden op een goed plekje te rangschikken. Een plekje wat verder weg. Hopelijk ebt het verder weg en komt de slechte film niet weer in de tweede versnelling terug.

Het deed ons goed, even geen nieuws op tv, even geen dagelijkse krant met veelal ellende.Deze rare tijd heeft me geleerd wat echt belangrijk is, rust, ruimte en tijd voor de juiste prioriteiten.Het hoeft niet (meer) in de achtste versnelling. Ik realiseerde me des te meer dat ik het beste vaar met leuke mensen om me heen (lees: voor nu dan maar op 1,5 meter), met lekker weer (lees: lentezonnetje geen hittegolf), zonder stress en zonder angstgevoel. Ik sprak een week na terugkomst een zakelijk relatie die me vroeg of het vakantiegevoel af weg was. ,,Nee hoor, nog niet. Ik puf lekker door met 37 graden, maar nu met bruine benen onder een jurkje op kantoor” gaf ik als antwoord. ‘,,Als verkoeling nog maar wat watermeloen of een ijsje. Bij thuiskomst plons ik in de tuin in ons badje en neem (oeps) gewoon omdat het kan een wijntje in de tuin. Ik hou het gevoel nog even vast. Ik wil nog even niet denken aan de tweede versnelling/golf maar even genieten van het nu. Voelt nog heerlijk zo.” 

Toch na wat nieuws te lezen verdween’ het lang leve de lol’ gevoel weer naar de achtergrond. Hoe heerlijk het ook was, een paar weken je kop en tenen in het zand steken, het brengt de realiteit niet verder. Corona maakt veel meer slachtoffers dan alleen die van de ‘cijfers’. Is dit nu onze wereld, onze waarheid voor de komende maanden? Straks zitten we allemaal depri binnen hopend op een vaccin waarvan nog maar de vraag is wanneer hij komt en voor wie hij dan beschikbaar is.

Ik lees over andere slachtoffers, meer dan de coronacijfers de afgelopen week. Mensen die verdronken zijn in de zee, mensen die verkoeling zochten in deze bloedhitte. Ik lees over zinloos geweld. Waarom? Het maakt me boos en verdrietig. Welkom thuis. Ik reserveer een tafeltje op het terras en bekijk samen met mijn man naar onze vakantiefoto’s, we praten na over een heerlijke tijd. Ik sluit even mijn ogen en gelukkig voel ik het vakantiegevoel nu nog terugkomen. Hou het vast… Mañana, mañana...

Bianca van der Linden-Snel.

BDU Media